zondag 7 januari 2018

De zelfvernietiging van de Kerk

Als iemand weet hoe je de Kerk van binnen uit kunt vernietigen, dan zijn wij, Nederlanders, het wel. Wij hebben in overgrote meerderheid in de jaren zestig van de vorige eeuw het modernisme omhelsd waarvan het Pastoraal Concilie van Noordwijkerhout (1966-1970) het treurig startpunt was. Niet meer wat de Kerk altijd had geleerd en op het Tweede Vaticaans Concilie had bevestigd, was uitgangspunt van denken en doen maar het “levensgevoel van de mensen” en “de eisen van de moderne tijd”. God verdween radicaal uit het middelpunt van het kerkelijk leven om plaats te maken voor de mens. Deze was voortaan de maat van alle dingen. De normativiteit van dogma, liturgie, bijbel en moraal maakte plaats voor het kneedbare fluïdum van wat men sindsdien “pastoraal” noemt. Door deze geesteshouding raakte iedereen er langzamerhand van overtuigd, dat men niet echt iets verkeerds deed in zijn leven, omdat we het immers allemaal goed bedoelen. De biecht verdween en de boetevieringen die ervoor in plaats kwamen mochten in de gewetensonderzoeken en gebeden steeds minder persoonlijke zonden noemen maar vooral de zonden van ver weg (zoals de “apartheid” in Zuid-Afrika) of de structurele zonden in ons midden (zoals de verdeeldheid tussen de christenen, het ontbreken van fair trade of de heelheid van de schepping die door ons gezamenlijk bedreigd werd). Tevens verdwenen de kernthema’s van het christelijk geloof: zonde, verlossing, persoonlijke bekering etc, uit de prediking en daarmee uit beeld bij de gelovigen. Onze parochies werden meer en meer aanhangsels van de grote maatschappelijke trends. Dat je daarvoor niet naar de kerk hoeft te gaan, hebben de meeste mensen ondertussen wel begrepen. Ze zijn langzaam uit de kerk weggebleven. De laatste jaren zijn de jongere priesters wel orthodoxer (behalve de enkelingen die vanwege de maatschappelijke druk of hun onbedwingbare geaardheid hun seminarieopleiding aan de wilgen hebben gehangen en nu de jaren-zestig-lof van hun gepensioneerde collega’s oogsten), maar de meesten wagen het toch niet hun nek al te ver in orthodoxe richting uit te steken om hun gelovigen niet al te zeer van zich te vervreemden of om niet in de krant van onverdraagzaam conservatisme te worden beschuldigd. Al met al moeten we constateren dat de jeugd en de mensen tot en met de zestig jaar bijna geheel uit onze kerken zijn verdwenen en dat het geloof van degenen die gebleven zijn meestal niet erg diep zit. Als er een kerk gesloten moet worden, gaat nauwelijks iemand mee naar een kerk die overblijft, ook al kunnen ze dat gemakkelijk. De eucharistie is de meesten echt niet veel waard. Moreel hebben de meesten veelal de opvattingen van de maatschappij. Het is dus niet zo dat we de betere vijf procent hebben overgehouden. Hoe zou het ook kunnen? De bisschoppen en de priesters hebben nagelaten ze het totale geloof met al zijn consequenties voor te houden omdat ze voortdurend bang waren door te “harde” preken sommigen te verliezen. Door dit gedrag verliezen we uiteindelijk allen. Zoals we, door geen enkele eis te stellen aan het katholieke onderwijs, dat hele onderwijs hebben verloren, verliezen we ook, door geen enkele eis te stellen aan de gelovigen, alle gelovigen. Het recept van de totale afval hebben we zelf geschreven. Dus niemand weet beter dan wij, Nederlanders, hoe je de Kerk van binnenuit kunt vernietigen.

Je zou denken dat de Kerk in Europa, in de wereldkerk iets van ons en van onze handelwijze zou leren. Nee dus. Momenteel hebben we een paus die mij erg doet denken aan de gemiddelde pastoor in de Kerk van Nederland van de jaren zeventig/tachtig van de vorige eeuw. Ook deze paus heeft het over "de geest van het Concilie" (een soort toverformule waaronder je alles naar believen kunt vangen), een hartelijke, open kerk maar hij is net als genoemde pastoor snoeihard voor mensen voor wie de liturgie heilig is en dogma de dragende kracht van hun leven. Dezelfde karakteristieken die ik indertijd naar het hoofd geslingerd kreeg, omdat ik gewoon katholiek wilde blijven, krijg ik nu, en met mij de trouwe katholieken over heel de wereld, door de paus en zijn entourage naar het hoofd geslingerd: we zou star zijn en wettisch, de schriftgeleerden en de farizeeën uit het evangelie. Wij zouden ons afsluiten voor de Heilige Geest, die de geest van verandering en verrassingen is en ga zo maar door. Tevens komt de barmhartigheid van God die alles liefdevol toe zou dekken (en die indertijd leidde tot het leeglopen van de biechtstoelen) mij heel bekend voor, evenals de opvatting van de paus over het geweten die erop lijkt alsof hij het persoonlijke geweten verheft boven de morele wet. En u weet: bij ons heeft een beroep op het eigen geweten een einde gemaakt aan iedere objectieve moraal. Het gebeuren rond deze paus is een déjà vu: ik heb het allemaal al gezien in de jaren zeventig en tachtig. En als dit langer doorgaat zal het op hetzelfde uitlopen als waarop het hier is uitgelopen: de totale zelfvernietiging van de Kerk op plaatsen waar men de paus volgt. De kerken zullen nog leger worden dan ze al zijn, de seminaries zullen leeglopen, de gelovigen zullen langzaam meer het geloof verliezen en denken dat ze goede mensen zijn als ze elkaar geen kwaad doen. Dan zal God wel tevreden zijn, als Hij tenminste bestaat.

Hier en daar zullen kleine groepjes katholieken overblijven die geestelijk sterk genoeg zijn om niet mee te gaan met de (pauselijke) trend en die vast blijven houden, ondanks vervolging van buitenaf en van binnenuit aan de grote Traditie van de Kerkvaders en de Concilies. Tot die beweging horen ook de kloosters en de geestelijke bewegingen die nu jonge mensen een echt katholiek thuis bieden en vaker traditioneel dan progressief zijn. De paus mag over hen schamperen maar daar (en voorlopig niet in Rome) ligt de toekomst van de Kerk die in overzienbare tijd werkelijk maar een kleine Rest zal zijn.

NB
Ik bedenk me nog dat het tekenend is dat atheïsten en linkse godloochenaars die abortus promoten, vrienden van de paus zijn, met wie hij praat en over wie hij met lof spreekt maar dat hij gelovige kardinalen met hun vragen niet eens wil ontvangen. Waarom zouden de heidenen en de eigenlijke tegenstanders van de Kerk deze paus zo prijzen. Moeten we dat zien als een goede teken? Volgens het evangelie is het dat in ieder geval niet.

C. Mennen pr
2 december 2017

13 opmerkingen:

Anoniem zei

Oh wat een vreselijke brief!
Ik vertrouw op God dat t goed komt met de Kerk!
Ik heb de Kerk lief.
U hebt wel gelijk wat t modernisme betreft....Iedere dag bid ik voor de paus!
Groet van mij

Hugo Bos zei

Volgens mij
Vertrouwt de schrijver er ook op dat het goed komt met de Kerk
Heeft de Kerk ook lief
Bidt ook voor de paus
En ik doe dat zelf ook.

Anoniem zei

Wij gaan naar de Pius x. Priesterbroederschap
Daar gaat het nog als voor het tweede Vaticaanse concilie. Deze kerk is mij veel waard. Alle negatieve uitingen op deze ZEER ROOMS KATHOLIEKE KERK ! Zijn volstrekt niet waar. In deze kerk staat het heilig onbloedig misoffer van Jezus voor ons allen gedaan nog 100 % centraal !

Anoniem zei

In de jaren 70 pas de mens centraal. Volgens mij was dit een aantal eeuwen daarvoor al gebeurd met oa de filosofie van Descarte.

Hugo Bos zei

Daar heeft u eigenlijk wel gelijk in, Descarte is hier al mee begonnen.

Anoniem zei

Inderdaad! Ik begrijp dan niet helemaal wat het probleem is. De mens staat meer centraal dan bijvoorbeeld voor de verlichting. Daarvoor stond God veel meer centraal en waren (veel) mensen zelfs mytisch betreft het denken.

Nu is er vorige eeuw door een niet echte concilie hier in NL wat vrijzinnige dingen uitgesproken. Maar dit is echt niet het begin van al die ellende. Je zou zelfs kunnen zeggen dat alle (officiële) concilies iets van die verlichtingsdenken in zich heeft. Maar gaat beetje ver om dat hier te bespreken.

Ik ben zelf van mening dat de mens die centraal staat al een hele lange tijd een onderliggend probleem is. Maar dat dit bij die concilie in NL uiteindelijk naar buiten is gekomen. Zonder deze concilie had het denk ik ook nog steeds een probleem geweest. Althans als je het een probleem noemt. Daarnaast door dit soort dingen als problemen te bestempelen los je niks op. Net zoals dat we terug zouden moeten naar een soort denken van voor de verlichting. Waarbij God in het denken centraal staat. De mens ontwikkeld, de wereld ontwikkeld, de kerk ontwikkeld. Dus dan moeten we als kerk en geloofsgemeenschap zien te dealen met dit soort ontwikkelingen.

bodisattva zei

Ik ben niet Rooms-Katholiek en wat pastoor Mennen zegt, zal ongetwijfeld de hoogste waarheid vertegenwoordigen, dat kan ik niet beoordelen. Maar wat ik als buitenstaander niet begrijp, is het volgende. Ik dacht begrepen te hebben, dat bij de keuze van een paus in het conclaaf erop mag worden vertrouwd, dat de Drie-ene God in de vorm van de Heilige Geest daar een rol speelt.Hoe kan dan iemand als Franciscus gekozen worden (en als ik het goed begrepen heb, deugen volgens velen alle pausen vanaf Pius X niet)? Kan iemand van de aanwezige deskundigen mij dat uitleggen?

Anoniem zei

Veel Nederlanders,kiezen tegenwoordig een kerk die bij HUN levensstijl past. Geloven word met de mond gedaan en niet meer met het hart. Zeg nu zelf...velen besteden amper tot geen enkele minuut per dag aan gebed. Al wat men nog doet is een automatisme geworden. Niets is meer puur oprecht uit het hart. De wereld is tevreden en berust in haar lot. Ze omarmen de onontkoombare eindtijd met open armen,omdat ze denken gered te worden met 2 schietgebedjes per dag. Daar waar de Katholieke Kerk kan groeien en de hand kan toesteken,word gefaald en met argusogen toegekeken. In zulk een wereld, zou Jezus niet eens willen terug komen vandaag. Want zeg nou zelf, hoelang zou het duren,als Jezus terug keerde naar deze wereld, voor we Hem weer opnieuw veroordelen en kruisigen ???

Hugo Bos zei

Beste bodisattva, het klopt dat de Heilige Geest de Kerkvaders leidt. Maar de Kerkvaders worden geen marionetten en hebben nog een vrije wil en kunnen zondigen en verkeerde beslissingen nemen. God bewaard zijn Kerk echter voor afval en zorgt ervoor dat de Kerk ondanks zonden van mensen (incl. bisschoppen en de paus) niet verloren gaat (de poorten van de hel zullen haar niet overwinnen). Zie ook dit artikel voor meer informatie: http://echtkatholiek.blogspot.nl/2016/05/kritiek-op-de-paus.html

bodisattva zei

meneer Bos, ik ben met u eens, dat de kardinalen hun eigen verantwoordelijkheid en vrije wil hebben. Dar geldt in hun dagelijks leven, maar niet in het conclaaf. Of zegt u, dat de kardinalen die op paus Franciscus hebben gestemd,een zonde hebben gedaan en uit vrije wil tegen de wil van God ingingen ? Als dat zo is, hoe konden die kardinalen dan weten, dat het een zonde zou zijn om op Franciscus te stemmen ?

Hugo Bos zei

Inderdaad kardinalen kunnen tijdens een conclaaf een zonde begaan door een paus te kiezen waarvan van tevoren te voorzien is dat hij een slecht beleid zal voeren. Wat de wil van God is kunnen kardinalen tijdens een conclaaf niet zo makkelijk weten, dan zou de keuze van een paus natuurlijk wel erg makkelijk zijn. Uiteindelijk valt alles natuurlijk wel onder Gods almacht en voorzienigheid. Die twee gaan samen: vrije wil en voorzienigheid.

bodisattva zei

Kijk, en dat snap ik niet. Hoezo kunnen de kardinalen niet zo makkelijk weten wat de wil van God is in dezen? Het is toch precies daarover dat de inbreng van de Heilige Geest gaat?

Hugo Bos zei

De leiding van de Heilige Geest betekent niet dat er geen slechte pausen gekozen kunnen worden. Zoals in het Oude Testament ook in naam van God slechte koningen gezalfd zijn en slechte hogepriesters.