Vastenmeditatie op de passie van Christus

1 maart 2018 | Plinio Corrêa de Oliveira

De volgende vasten meditaties gaan over het lijden, in de echt katholieke zin van het woord. Het was door het kruis dat onze goede Heer de poorten van de hemel voor ons opende en het zal door het door ons geaccepteerde lijden zijn, dat we ooit in staat zullen zijn om die Hemelse poorten binnen te gaan.

De kerk is het mystieke lichaam van Christus. Toen onze Heer Paulus op weg naar Damascus vroeg: "Saul, Saul, waarom vervolg je mij?", zei onze Heer hem dat Saul door het vervolgen van de Kerk Hèm vervolgde, Christus vervolgde. De Kerk vervolgen is Jezus Christus vervolgen, en als de Kerk vandaag wordt vervolgd, is het Christus die vervolgd wordt.

In zekere zin wordt de passie van Christus in onze dagen herhaald.

De ondraaglijke pijn in de tuin

EERSTE MEDITATIE

"Jezus dan, wetende alle dingen, die over hem zouden komen, ging uit en zei tot hen:" Wie zoekt gij? "Zij antwoordden hem: 'Jezus van Nazareth.' Jezus zei tegen hen: 'Ik ben het.' En Judas, die Hem verraadde, stond bij hen. Zo snel als Hij tegen hen had gezegd: 'Ik ben het; deinsden ze terug en vielen op de grond. Wederom daarom vroeg hij hen: "Wie zoekt gij?" En zij zeiden: "Jezus van Nazareth." Jezus antwoordde: "Ik heb u gezegd, dat Ik het ben. Zo gij Mij zoekt, laat hèn dan gaan." (Johannes 18: 4-8)

Toen onze Heer werd gearresteerd, deed hij twee schijnbaar tegenstrijdige dingen. Aan de ene kant sprak hij met zo'n gezaghebbende stem dat zijn luisteraars op de grond vielen. Aan de andere kant, bukte Hij zich om het oor van Malchus op te rapen, doorklieft door het zwaard van Peter en weer aan het hoofd van de man te bevestigen. Hij die vrees aanjoeg troostte ook. Hij die met kracht spreekt, geneest het afgehakte oor. Zit hier geen les in?

Onze Heer is altijd oneindig goed. Hij was goed voor hen die Hem die avond zochten als Jezus van Nazareth, en ook goed bij het vervangen van het oor van Malchus. Als we goed willen zijn, moeten we leren om de goedheid van onze Heer te imiteren. We moeten van Hem leren dat er momenten zijn waarop het nodig is om te weten hoe we de vijanden van het Geloof energetisch naar de grond kunnen werpen, en om te weten wanneer het nodig is om medeleven te tonen aan degenen die ons pijn willen doen.

Waarom zei onze Heer: "IK BEN HET"? Was het alleen om degenen die hem wilden arresteren fysiek door elkaar te schudden? Waarom zou zoiets gebeuren als Hij zich een tijdje later vrijwillig zou overgeven? De reden is dat als Hij zo hard sprak in hun oor, alleen zodat Hij nog harder tot de harten kon spreken.

We weten niet of die mannen uiteindelijk hebben geprofiteerd van de genade die ze hebben ontvangen, maar de angst die ze stellig voelden toen ze vielen bij het geluid van de stem van de Meester was net zo waardevol als toen diezelfde stem riep: "Saul, Saul, waarom vervolg je? Me?"

Onze Heer sprak hard in de oren. Hoewel ze op de grond vielen, verhief dezelfde stem die de lichamen trof en de oren verdoofde ook de zielen die zich vernederden door de oren van de geest die doof waren te openen. Soms is het nodig om krachtig te spreken om te genezen.

TWEEDE MEDITATIE

"Toen trok Simon Petrus een zwaard, trok het en sloeg de dienaar van de hogepriester en sneed zijn rechteroor af. En de naam van de dienaar was Malchus. "(Johannes 18:10)

De Verlosser handelde anders met Malchus. Toen Hij zijn oor verving, afgesneden als gevolg van de ijver van Sint Petrus, wilde Onze-Lieve-Heer hem een ​​tijdelijk goed geven. Echter, door zijn oor te genezen, wilde Onze Heer boven alles het oor van zijn ziel openen. Dus, Hij die de spirituele doofheid van enkelen had genezen met de dwingende kracht van Zijn Goddelijke stem, genas dezelfde spirituele doofheid van Malchus met woorden van zoetheid en een fysiek wonder.

We leven in een tijdperk van vreselijke spirituele doofheid. Als er ooit een tijd was dat de mensheid naar Gods stem moest luisteren, dan is het wel onze tijd; maar de onze is ook een tijdperk dat zeker het hardste hart heeft.

De Goddelijke Meester laat ons zien dat, als we onze eigen geestelijke doofheid willen genezen, evenals die van onze buren, Hij de enige is die dit kan doen, aangezien menselijke middelen nutteloos zijn.

Laten wij één zijn met de blinde man van het Evangelie die tot Onze-Lieve-Heer riep: "Domine, ut videam!" - "Here, dat ik mag zien!"

Laten we gebruik maken van de vieringen van de Heilige Week om Hem te vragen ons te helpen om te horen: "Domine, ut audiam!" - "Heer, dat hoor ik!" We weten niet hoe onze Heer onze geestelijke doofheid zal genezen - het maakt ook niet uit. Laten we Zijn Goddelijke wil vervullen, of Hij nu spreekt met de vreselijke stem van berisping en straf, of met de zoete stem van troost. Wat er echt toe doet is dat we Hem smeken: "Here, dat zal ik horen!"

Laten we ten minste met hart en ziel luisteren naar de stem van onze Heer door oprecht onze ziel te openen voor de genaden die Hij ons schenkt, die in ons de volheid van het koninkrijk van Jezus Christus tot stand brengt, die de vijanden van de kerk hopen te verbannen van de aarde.

De geseling

"Toen nam Pilatus Jezus gevangen en geselde Hem." (Johannes 19: 1).

Pilatus dacht dat hij, door Jezus te geselen, de menigte tevreden zou stellen en zo in staat zou zijn om Hem de vrijheid terug te geven. Dit is hoe de zwakken altijd denken: compromis, toegeven aan het kwaad om het te sussen. Dit maakt het alleen maar erger.

De folteraars boeiden Zijn handen en brachten hem naar de pilaar te midden van slagen, duwen en gelach. Zijn zachtmoedigheid, goedheid en gewillige onwil om Zichzelf te verdedigen, stond in schril contrast met de wrede, zinloze en brutale haat. Oh dwaze illusie dat hij door Zijn handen te binden geïmmobiliseerd zou worden! Het zou genoeg voor Hem zijn om te zeggen, "Koorden, losmaken", en ze zouden op de grond vallen! Had Hij het zo gewenst, dan zouden de koorden ook slangen kunnen zijn om zijn boosdoeners aan te vallen.

Wat buitengewoon is, is dat Hij zichzelf gaf om gegeseld te worden. We kunnen ons Zijn zoete gekreun voorstellen, Zijn meest Heilige Lichaam kronkelt van de pijn, Zijn aanbiddelijk vlees verscheurd door de zweep. Dit was het vlees van de Godmens! Hij stond, vol van waardigheid, zachtmoedig en zonder protest, in gesprek met de eeuwige Vader in Zichzelf.

We kunnen ons ook op dat moment de Zoon van God voorstellen, de oppergouverneur van alles dat gebeurd, denkend aan de gezegende beschaving die ooit zou worden gebouwd op de verdiensten van Zijn Passie. Helaas, Hij zag ook dat op een bepaald moment de Christelijke naties zich tegen Hem zouden keren en zouden worden gedomineerd door een anti-beschaving. Omdat deze wereld een persoonlijke God zou ontkennen, zou het ook de persoonlijkheid en individualiteit van de mens ontkennen.

Omdat deze wereld een persoonlijke God zou ontkennen, zou het ook de persoonlijkheid en individualiteit van de mens ontkennen.

In deze afgeplatte anti-beschaving zou de mensheid de totale gelijkheid bevestigen en aldus verslaafd raken aan een rebelse communistische utopie. Deze utopie zou eigendom ontkennen, en daarom gerechtigheid; zou het gezin, en dus de zuiverheid, ontkennen; zou religie ontkennen, en daarom alles wat heilig is; zou traditie, en daarom geschiedenis, ontkennen. Door alle waarden te inverteren zou deze anti-beschaving een grote chaos veroorzaken, een groot vacuüm waarin de voormalige christelijke volkeren zouden verdrinken. Deze anti-beschaving is de tirannie van materie, van de machine, van anonimiteit, en van atheïsme - in één woord, de regering van Satan.

Onze Heer had kunnen jammeren zoals de profeet David: "Wat voor winst is er in mijn dood ...?" (Psalm 30: 9) Wat voor winst is er in mijn bloed, dat ik zo royaal en zo overvloedig vergoot?

De bekroning met doornen

"En de soldaten weven een doornenkroon, legden die op zijn hoofd; en zij doen Hem een ​​purper kleed aan." (Johannes 19: 2)

Onze God, gekroond met doornen! Bewijst dit niet dat Gods majesteit de majesteit van de pijn is? Laten we lijden accepteren: lijden aan vernederingen; lijden aan onrecht; lijdt onder de onvermoeibare inspanningen om goed te doen; lijden aan zelfverloochening. Het lijden uit het Christendom te halen, is om Christus te beledigen die een doornenkroon aanvaardde. Christen zijn en bang zijn om voor God te lijden, is om God te reduceren tot een bankier die voldoet aan al onze grillen, of om een ​​eenvoudige dienaar die ons helpt bij ons verzoek. Lijden van het christendom elimineren is het verwijderen van de ruggengraat.

Zijn we alleen vrienden bij mooi weer? Inderdaad, het is niet christelijk om bang te zijn om onszelf te offeren voor Christus, onze grootste vriend. Laten we niet het misdrijf begaan om Jezus op Golgotha ​​te verlaten. Laat ons Hem niet in het gezicht slaan, die gewond is uit liefde voor ons, door te zondigen. Laten we geen harteloze hyena's zijn, maar eerder "zachtmoedig en nederig van hart" als Hij. (Mattheüs 11:29).

Het kruis dragen

"Zelf droeg Hij het kruis. Zo trok Hij naar buiten naar de zogenaamde Schedelplaats, die in het hebreeuws Gólgota wordt genoemd." (Johannes 19:17)

Ieder van ons heeft een kruis om te dragen. Ieder van ons zou graag iets zijn wat hij niet is, iets hebben dat hij niet heeft, om iets te bereiken wat hij niet kan. We moeten loslaten wat we niet zijn, hebben wat we niet hebben, en bereiken wat we niet kunnen; dit is de manier voor ons allemaal.

Moge onze Heer ons liefde geven voor ons kruis, net zoals Hij dat had gedaan voor de Zijne. In plaats van het Heilige Hout met afkeer te dragen, omarmde en kuste onze Verlosser het, omdat Hij Zijn missie op aarde vervulde. Ons kruis bestaat uit het vervullen van onze missie. Laten we het met tranen omarmen, maar liefdevol. En laten we zeggen: "Ik zal nooit ophouden om kracht te vragen, en ik zal zo mijn kruis dragen naar het hoogtepunt van mijn Golgotha!"

Onze Heer verdroeg elke pijn alsof Hij een koning was die naar zijn kroning ging. Hij deed dit met waardigheid, met sereniteit, standvastig en zonder aarzeling. Niets werd hem bespaard, fysiek of spiritueel. Hij ging de diepte van het lijden binnen met de oplossing van een held, en verscheen dus voor de gerechtigheid van de eeuwige Vader, luisterrijk in pijn. Dit is hoe Hij de mensheid redde: bij elke stap gebeurde het ergste aan Hem, toch accepteerde Hij alles, geheel, zonder om enige vertraging te vragen. Hij heeft nooit iemand gevraagd om medelijden met Hem te hebben. Het lijden was zo, dat Zijn kracht soms faalde, maar Hij stond onmiddellijk op en ging door.

Deze gedachte helpt me mijn zwakheid te overwinnen! Als ik onze Heer Jezus Christus in Zijn sublieme schoonheid en heiligheid wil ontmoeten, moet ik ook mijn eigen kruis omhelzen.

De kruisiging

EERSTE MEDITATIE

"Toen ze op de plaats waren gekomen, die Calvarie wordt genoemd, sloegen ze Hem aan het kruis." (Lukas 23:33).

Voorafgaand aan de kruisiging kunnen we ons de oneindige schoonheid van Onze-Lieve-Heer voorstellen, de schoonheid van Zijn lichaamsbouw en de helderheid van Zijn Heilig Gezicht, waar de esthetische principes van het universum aanwezig waren. De gratie van Zijn gebaren, de elegantie van Zijn houding, de soberheid van Zijn manieren en goedheid moet een sterke aantrekkingskracht hebben uitgeoefend. Wanneer Hij sprak, wie kon zich de toon van Zijn stem voorstellen, Zijn verbuigingen en Zijn unieke uitdrukkingsvermogen?

Maar toen Hij aan het kruis genageld was, was Hij misvormd, zonder schoonheid en één massieve, bloedige wonde. Dit grote slachtoffer was de onschuld in eigen persoon. Hij had nooit gezondigd. Hij was de personificatie van deugd. Hij had nooit de behoefte om iets goed te maken, maar deed dat toch zonder maat.

Waarom? Vanwege de ernst van onze zonden. We zouden diepe droefheid en spijt moeten voelen bij het zien van Hem, de Onschuldige die zonden met de zondaar droeg. Hij die het zuiverst was, de meest heilige, droeg ze voor mij! Dit zou ons tot groot vertrouwen moeten brengen. Iemand die voor zo'n prijs verlost is, hoeft alleen maar te vragen om de noodzakelijke genade te krijgen om deugd en het goede dat hem naar de hemel leidt, te beoefenen.

Tegenwoordig worden de pijnen van Onze-Lieve-Heer veroorzaakt door de godslastering en minachting tegen de Katholieke Kerk, evenals de aanbidding van de afgoden van een heidense samenleving: egalitarisme, sensualiteit, opstand, onzuiverheid, moord, diefstal, overspel. Welke van Gods geboden worden vandaag niet overtreden? Wat is mijn houding tegenover deze situatie?

Tegenover mijn zonden en de ontoereikendheid van mijn verzoening, moet ik knielen, op mijn borst slaan en vastberaden besluiten om niet meer te zondigen.

TWEEDE MEDITATIE

"Jezus zag zijn moeder staan, en naast haar den leerling, dien Hij beminde. En Hij sprak tot zijn moeder: Vrouw, ziedaar uw zoon. Daarna sprak Hij tot den leerling: Ziedaar uw moeder. En van dat ogenblik af nam de leerling haar bij zich op."(Johannes 19: 26-27)

Sint Johannes de Evangelist stond aan de voet van het kruis en vertegenwoordigde ook een soort van top. Zijn liefde had een hoogtepunt bereikt. Hij was de 'geliefde' discipel.

Op de Heilige Donderdag had hij zijn hoofd op de borst van onze Heer gelegd en de pulsen van het Heilig Hart van Jezus gehoord, toen kloppend met liefde voor de hele mensheid. Later op de avond had hij net als de andere apostelen geslapen en was gevlucht. Hij was echter de maagdelijke apostel, de geliefde apostel, en maagdelijke zielen, zelfs in deplorabele situaties, vinden de middelen en de kracht om hun plicht te vervullen.

Aan de andere kant beschermt God de maagdelijke zielen. God trekt maagden naar zich toe. Zo heeft niet alleen Johannes de eer om de discipel van de liefde te zijn, maar ook om aanwezig te zijn op die top van liefde toen onze Heer aan het kruis stierf. Op deze manier vertegenwoordigde hij alle apostelen en redde het Apostolische College voor volledige schande.

Bovendien ontving hij in dit toppunt van liefde de ultieme beloning, omdat er geen groter geschenk kan zijn voor een persoon dan om Onze-Lieve-Vrouw als een geschenk te ontvangen. Toen Onze-Lieve-Heer zei: "Vrouw, zie uw zoon", en toen naar Johannes, "Zie, uw moeder", ontving hij een geschenk van onschatbare waarde.

DERDE MEDITATIE

"Maar een der soldaten doorboorde met een lans zijn zijde; en aanstonds vloeide er bloed uit en water." (Johannes 19:34).

Onze Heer was al gestorven toen de soldaat, bekend als Longinus, Zijn zijde doorboorde. Op deze manier schenkt het Heilig Hart van onze Heer de laatste druppel bloed, de laatste druppel water, voor onze redding. Welke extreme genade! Welke extreme goedheid! Welk extreem mededogen!

Al het bloed in het lichaam van onze Heer Jezus Christus was vergoten, om te laten zien dat Hij ons alles heeft gegeven. Hij deed dit zonder een enkele druppel tegen te houden, vanwege Zijn immense verlangen om ons te redden. Eén druppel van Zijn bloed zou voldoende geweest zijn om de wereld te redden, maar toch vergoot Hij al Zijn bloed zodanig dat de laatste druppels vermengd waren met water. Hij wilde niets achterhouden om ons te verlossen.

Mijn God, hoe vaak heb ik het Hart van Jezus doorboord als de lans van Longinus? Het zou door ernstige zonde kunnen zijn; maar zeker door mijn chronische gewoonte van onverschilligheid, wat de reden is dat ik niet verander, ik ga niet vooruit, noch wil ik vooruitgang boeken. Ik zie anderen vooruitgaan, maar wil zelf niet lastig gevallen worden.

Volgens de traditie was Longinus blind aan één oog. Een beetje van het water dat van de kant van Onze-Lieve-Heer gutste, viel op zijn blinde oog, dat werd genezen, en hij werd later een heilige. Wie weet, misschien zal ik ook deze genade ontvangen om een ​​heilige te worden. O Heer, op het moment van Uw dood, smeek ik U om mij deze genade te schenken.

VIERDE MEDITATIE

"Hij nam het af, wikkelde het in lijnwaad, en legde het in een graf, dat in de rots was uitgehouwen, en waarin nog nooit iemand was neergelegd." (Lukas 23:53).

Here Jezus, ik aanschouw Uw lichaam dat van het kruis is genomen, Uw menselijkheid schijnbaar verpletterd en Uw oneindig kostbare bloed vergoten tijdens Uw Passie. Oh Man van smarten, uw ziel en lichaam hebben zoveel geleden als een man kon lijden.

Zolang deze wereld bestaat, zul u ons model van lijden zijn met al zijn adel, kracht, zwaartekracht, zoetheid en verhevenheid. Dit is een model van lijden dat niet alleen rationeel wordt beschouwd, maar ook vanuit het oneindige perspectief van geloof; een lijden dat theologisch wordt verstaan, als een noodzakelijke boetedoening en een essentieel middel tot heiliging.

Door de oneindige verdiensten van Uw Meest Kostbare Bloed, schenk onze geest de nodige duidelijkheid om de rol van lijden in ons leven te begrijpen en ons de kracht te geven die nodig is om er echt van te houden.

Alleen door de rol van lijden en het mysterie van het kruis te begrijpen, kan de mensheid zichzelf redden van de enorme crisis die het ondergaat. Het is alleen dit begrip van lijden dat kan redden, zelfs degenen die, op het moment van de dood, Uw uitnodiging om U te vergezellen, op de Via Dolorosa verwerpen, het kan hen van de eeuwige straf redden.

Vermenigvuldig op aarde zielen die van het Kruis houden. Dit is de geweldige genade die we van u vragen deze Heilige Week in de schemering van onze beschaving.