Paus Franciscus heeft trouwe aanhangers rond zich heen verzameld. Zij zeggen soms in zijn naam de dingen die hij niet hardop durft te zeggen omdat ze als ketterij gezien zouden kunnen worden. Sandro Magister voert drie van hen ten tonele naar aanleiding van een aanval op de behoudende katholieken en protestanten in Amerika, waarin de mening van paus verwoorden maar als goede volgelingen ook zijn stijl laten zien.
door Sandro Magister
De klassieken communistische partijen hadden hun “organische intellectuelen” (intellectuelen in dienst van een speciale groep). Maar paus Franciscus heeft ze ook. Hun namen zijn Antonio Spadaro, Marcelo Figueroa en Victor Manuel Fernández.
De eerste is Italiaan en jezuïet, hoofdredacteur van “La Civiltà Cattolica”. De andere twee zijn Argentijnen en de laatste is zelfs niet katholiek maar een presbyteriaanse dominee, en ondanks dat heeft paus Franciscus hem aan het hoofd geplaatst van de Argentijnse editie van de “Oservatore Romano”.
Spadaro heeft “La Civiltà Cattolica” veranderd in het orgaan van Santa Marta, te weten van de paus. En samen met Figueroa zette hij zijn naam onder een artikel in de jongste uitgave van het tijdschrift dat in Amerika insloeg als een bom, omdat het artikel de conservatieve katholieke en protestantse kringen ervan beschuldigde in dat land bezig te zijn “met een logica die niet verschilt van wat het islamitische fundamentalisme inspireert”, niet minder dan van Osama bin Laden en het Kalifaat. En waarop hebben deze katholieken en protestanten, volgens hen, elkaar gevonden in hun gevecht als “neo-kruisvaarders”? Op onderwerpen als abortus, gelijkgeslachtelijk huwelijk, godsdienstige opvoeding op de scholen”, met andere woorden op “een bijzondere vorm van de verdediging van de vrijheid van godsdienst”. Met als resultaat – volgens de twee auteurs van het artikel – het aanwakkeren van een “oecumene van de haat” en een heimwee naar “een staat met theocratische trekken”. Het precieze tegendeel van de oecumene van Jorge Mario Bergoglio, een paus van “inclusie, vrede en ontmoeting”. Het probleem is dat de verdediging van het leven, van het gezin, van vrijheid van godsdienst gedurende meer dan een decennium vooraan op de agenda van de katholieke Kerk van Amerika hebben gestaan. Het is daarom vanzelfsprekend dat zij reageerde toen zij zag dat “gelovigen werden aangevallen door hun medegelovigen alleen omdat zij vochten voor wat hun kerken altijd voor waar hadden gehouden”.
Het protest op het hoogste niveau kwam van de aartsbisschop van Philadelphia, Charles Chaput. Hij verwierp het artikel van Spadaro en Figueroa als een “oefening in versimpeling en als onder de maat”. Maar andere commentaren waren veel scherper en hadden geen enkele moeite om een reeks kolossale historische en logische blunders in het artikel aan te wijzen.
Ieder ander tijdschrift zou een dergelijk artikel eruit gegooid hebben, schreef de Canadees Raymond J. de Souza bij voorbeeld in “Crux”, de belangrijkste en evenwichtigste website met katholieke informatie in de Verenigde Staten. Maar in Santa Marta, aan het bureau van Franciscus, liep het zo niet af en integendeel slaagde het artikel van Spadaro en Figueroa daar met de hoogste cijfers en baarde nog meer opzien doordat het correct werd geïnterpreteerd door iedereen als de uitdrukking niet alleen van de gedachten van de paus maar ook van zijn bestuursstijl: in dit geval een aanval van ongekend kracht op “Ratzingeriaanse” leiding van de katholieke Kerk in de Verenigde Staten, maar dfan uitgevoerd door tussenpersonen.
In het leerstellige kamp is pater Spadaro tamelijk nonchalant met zijn theorie dat 2 + 2 5 kan zijn, maar hij is onfeilbaar in het voorspellen van Bergoglio’s grote en kleine revoluties. Maar onder de raadgevers en vertrouwelingen is er een die nog dichter bij de paus staat dan hij. En dat is niemand anders dan de Argentijn Victor Manuel Fernández, een theoloog wiens eerste en onthullende werk in 1995 een band was met de titel: “Genees mij met je mond. De kunst van het kussen”.
Het kwam niet als een verrassing dat na zijn debuut en na zijn andere niet minder discutabele schrijfsels Rome de benoeming van Fernández tot rector van de Universdad Católica Argentina wilde verhinderen. Zij zijn uiteindelijk alleen door de knieën gegaan, in 2009, voor de toenmalige aartsbisschop van Buenos Aires, die keihard vocht om een machtiging te krijgen voor de bevordering van zijn protegé.
In 2013, meteen nadat hij paus gekozen was, maakte Bergoglio Fernández zelfs aartsbisschop. En vanaf die tijd brengt dit personage meer tijd in Rome door dan in Argentinië, druk als hij is met op te treden als raadgever en ghostwriter van zijn vriend, de paus. Hele paragrafen van hoofdstuk acht van “Amoris Laetitia”, het document van paus Franciscus dat Kerk het meest heeft geschokt, zijn op grote schaal, naar het blijkt, gekopieerd uit artikelen van Fernández van een tiental jaren geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten