zondag 19 februari 2017

Franciscus vernietigt de Soevereine Orde van Malta

Door Roberto de Mattei

Het terugtreden van Fra Matthew Festing, grootmeester van de orde van Malta, hem op 23 januari door Franciscus opgedrongen, bergt het risico in zich voor de paus een Pyrrhusoverwinning [1] te worden. Paus Bergoglio heeft feitelijk gekregen wat hij wilde maar moest daar dwang voor gebruiken waarbij hij zowel het recht als het gezond verstand geweld aandeed. En dit heeft zeker serieuze gevolgen, niets slechts binnen de orde van Malta maar bij katholieken over heel de wereld, die in toenemende mate verbaasd en ontzet zijn over de manier waarop Franciscus de Kerk leidt.

De paus wist dat hij geen enkele rechtstitel had om tussenbeide te komen in de interne aangelegenheden van een soevereine Orde en nog minder dat hij het recht had het terugtreden van de grootmeester te eisen. Hij wist ook dat de grootmeester zelf niet in staat was weerstand te bieden aan de morele druk van een verzoek tot terugtreden, zelfs al was het onwettig.

Door zo te handelen heeft paus Bergoglio een machtsdaad gesteld die openlijk in tegenspraak is met de geest van dialoog die als Leitmotiv was vastgesteld tijdens het Jaar van Barmhartigheid. Wat echter nog ernstiger is, is dat de interventie plaats had om die stroming binnen de orde “te straffen” die het meest trouw is aan het onveranderlijk Leergezag van de Kerk, en om in de plaats daarvan steun te bieden aan de secularistische vleugel, die de ridders van Malta graag wil omvormen tot een humanitaire NGO, een organisatie die  “om goede redenen” condooms en abortieve middelen verspreidt. Het volgende aangewezen slachtoffer lijkt de kardinaal Patroon te zijn, Raymond Leo Burke, die een dubbele wandaad op zijn geweten heeft: hij heeft namelijk de katholieke orthodoxie binnen de orde verdedigd en hij is één van de vier kardinalen die kritiek hebben geleverd op de theologische en morele dwalingen van de Exhortatie van Bergoglio, Amoris Laetitia.

In zijn ontmoeting met de grootmeester kondigde paus Franciscus zijn bedoeling aan de orde “te hervormen”, dat wil zeggen het besluit het religieuze karakter van de orde te herzien, terwijl het nu juist in naam van zijn pauselijk gezag is, dat hij wil beginnen de orde los te maken van zijn religieuze en zedelijke normen. Dit is een plan voor de vernietiging van de orde, die natuurlijk alleen kan plaats vinden als de ridders zich overgeven maar dezen schijnen ongelukkigerwijs hun strijdbare geest verloren te hebben, de geest die hen zo kenmerkte op de slagvelden tijdens de kruistochten en in de wateren van Rhodos, Cyprus en Lepanto.

Door echter zo te handelen heeft paus Bergoglio nogal aan geloofwaardigheid ingeboet, niet alleen in de ogen van de ridders maar ook van een groeiend aantal gelovigen dat de tegenspraak ziet tussen zijn boeiende en honingzoete manier van spreken en zijn onverdraagzame en dreigende manier van handelen.

Van het centrum gaan we naar de periferie die echter voort paus Bergoglio belangrijker is dan het centrum. Enkele dagen voor het aftreden van de grootmeester van de Orde van Malta was er ander nieuws in dezelfde lijn dat de katholieke wereld in beroering bracht. Monseigneur Rigoberto Corredor Bermùdez, bisschop van Pereira in Colombia suspendeerde per decreet van 26 januari de priester Alberto Uribe Medina a divinis, omdat hij, volgens het communiqué van het bisdom “publiek en privé uiting gegeven had aan zijn afwijzing van de doctrinaire en pastorale leer van de heilige vader Franciscus, vooral met betrekking tot huwelijk en eucharistie”. Het diocesane communiqué voegt eraan toe dat de priester als gevolg van zijn stellingname “zich publiek heeft afgescheiden van de gemeenschap met de paus en de Kerk.”

Don Uribe werd er dus van beschuldigd een ketter en een scheurmaker te zijn omdat hij de pastorale aanwijzingen van paus Franciscus heeft verworpen, die in de ogen van veel kardinalen, bisschoppen en theologen nu juist zelf de geur van ketterij (om zich heen) hebben. En dezen zijn nu juist die mening toegedaan omdat zij uitgaan van het katholieke geloof. Dit betekent dat een priester die weigert de communie te geven aan hertrouwd gescheidenen of aan praktiserende homoseksuelen gesuspendeerd wordt  a divinis of geëxcommuniceerd, terwijl zij die het Concilie van Trente en Familiaris Consortio verwerpen, tot bisschop benoemd worden en misschien zelfs tot kardinaal, zoals wellicht Mgr. Scicluna, aartsbisschop van Malta, verwacht want hij is een van de twee Maltezer bisschoppen die de heilige Communie hebben toegestaan aan de hertrouwd gescheidenen die als man en vrouw samenleven. De naam van dit kleine Middellandse-Zee eiland lijkt echter een vreemde band te hebben met de toekomst van paus Bergoglio die minder zorgeloos zal zijn dan we ons misschien voorstellen.

Wie is tegenwoordig orthodox en wie is ketters of schismatiek? Dat is het grote debat dat aan de horizon opdoemt. Een de facto schisma zoals het Duitse dagblad Die Tagespost het noemt, dat wil zeggen: een burgeroorlog in de Kerk waarvan de oorlog binnen de Orde van Malta slechts een bleke voorafschaduwing is.

1. Een Pyrrhusoverwinning is een overwinning die een zo grote tol eist van de overwinnaar dat het eigenlijk een nederlaag is. Iemand die een Pyrrhusoverwinning behaalt, is op een of ander manier zegerijk. Echter de zware tol doet ieder gevoel succes of voordeel te niet.

vertaling C. Mennen 28 januari 2017

Geen opmerkingen: