Verjaardagen in 2017
Evenals in een mensenleven worden verjaardagen ook gevierd in het leven van
volkeren. En 2017 is vol verjaardagen; niet echter allemaal verjaardagen die
een taart met kaarsjes verdienen.
De verjaardag waar het meest over gesproken wordt is die van Martin Luther.
Vijfhonderd jaar zijn voorbijgegaan sinds 31 oktober 1517 toen Luther zijn 95
stellingen op de hoofddeur van de kathedraal van Wittenberg spijkerde. Een
handeling die de zogenaamde protestantse hervorming in gang zette en het einde
van het middeleeuwse christendom markeerde.
Twee eeuwen later, op 29 juni 1717 werd de Grootloge van Londen gesticht.
Deze gebeurtenis wordt als de geboorte van de moderne vrijmetselarij beschouwd
die op haar beurt nauw verbonden is met de Franse Revolutie. De
vrijmetselaarsloges waren feitelijk de intellectuele en de actieve werkplaatsen
waarin de revolutie van 1789 werd bekokstoofd.
Op 26 oktober of 7 november, al naargelang de Gregoriaanse of Juliaanse
kalender wordt gebruikt, bezette de bolsjewiekenpartij van Lenin en Troski het
winterpaleis in St-Petersburg. Zo deed de Russische Revolutie zijn intrede in
de geschiedenis en heeft die nog steeds niet verlaten.
1517, 1717, 1917, dit zijn drie symbolische datums, drie gebeurtenissen die
onderdeel zijn van één enkel proces. Pius XII vatte het in zijn toespraak tot
de leden van de Katholieke Actie op 12 oktober 1952 als volgt samen: “Christus
ja, de Kerk nee (de protestantse revolutie tegen de Kerk); en dan God ja,
Christus nee (de vrijmetselaarsrevolutie tegens de centrale mysteries van het
christendom); tenslotte de goddeloze kreet: God is dood; liever: God heeft
nooit bestaan (de atheïstische communistische revolutie). En hier - aldus
concludeert Pius XII - hebben we dan de poging om de wereld te bouwen op
fundamenten die Wij zonder aarzelen beschrijven als de principes die verantwoordelijk
zijn voor het kwaad dat de mensheid bedreigt”.
Drie stadia in één enkel proces dat nu zijn hoogtepunt bereikt. De Kerk
noemde het Revolutie met een hoofdletter R om het metafysische wezen ervan en
zijn eeuwenoude historische betekenis te beschrijven.
Er is echter dit jaar nog een vierde verjaardag die tot op heden maar
weinig besproken is. 2017 is ook het eerste eeuwfeest van de verschijningen in
Fatima en juist in het licht van Fatima wil ik de drie revoluties die we dit
jaar gedenken, aan een onderzóek onderwerpen.
Sommige belangrijke principes
Het eerste element dat we moeten benadrukken is dat we hier spreken over
historische feiten. De verschijningen van onze Lieve Vrouw in Fatima, tussen 13
mei en 13 oktober 1917, zijn objectieve historische feiten, niet een
subjectieve religieuze ervaring van onze Lieve Vrouw die aan de drie herdertjes
verschijnt. Historici die doordrenkt zijn van het rationalisme waaronder vele
katholieke, willen al wat bovennatuurlijk is als niet historisch beschouwen en
dat betreft dan wonderen, openbaringen en hemelse boodschappen. Ze verwijzen
die naar de private sfeer van het geloof. Deze wonderen echter, de
verschijningen en boodschappen zijn, als ze echt zijn, deel van de geschiedenis
op dezelfde wijze als oorlog en vrede en al wat er in de geschiedenis is
gebeurd en in de geschiedenis wordt opgetekend.
De verschijningen van Fatima waren gebeurtenissen die op een heel bepaalde
plaats op een specifiek moment in de geschiedenis gebeurd zijn. Het zijn
gebeurtenissen die gecheckt zijn door duizenden getuigen en door canoniek
onderzoek dat eindigde in 1930. Zes pausen in de 20ste eeuw erkenden openlijk
de verschijningen van Fatima, al heeft niemand van hen volledig voldaan aan wat
gevraagd werd. Paulus VI, Johannes Paulus II en Benedictus XVI hebben als paus
het heiligdom bezocht, terwijl Johannes XXIII en Johannes Paulus I erheen zijn
gegaan toen zij nog de kardinalen Roncalli en Luciani waren. Pius XII stuurde
zijn delegaat, kardinaal Aloisi Masella. Zij hebben allemaal Fatima geëerd.
Maar de boodschap van Fatima is om een andere reden een historisch gebeuren:
het is een privé openbaring niet alleen voor het geestelijk welzijn van hen die
de openbaring ontvingen – de drie herdertjes – maar van heel de mensheid.
De Kerk maakt een onderscheid tussen de publieke Openbaring en privé
openbaringen. De publieke Openbaring van de Kerk eindigde met de dood van de
laatste evangelist, St. Jan. Maar St. Thomas leert dat openbaringen en hemelse
profetieën doorgaan zelfs na de afsluiting van de publieke Openbaring, niet om
die aan te vullen of om een nieuwe leer te verkondigen maar om het gedrag van
de mensen meer in overeenstemming met de openbaring te brengen [1]. Soms zijn
privé openbaringen bestemd voor de geestelijke vervolmaking van hen die deze
bovennatuurlijke gaven ontvangen. Op een ander moment, zoals bij de Heilig Hart
boodschappen aan de H. Margareta Maria Alacoque, zijn ze gericht op het welzijn
van de Kerk en heel de samenleving. Het Heilig Hart van Jezus staat in het
centrum van de openbaringen van Paray-le-Monial en het Onbevelekt Hart van
Maria staat in het centrum van de openbaringen in Fatima. Fatima en
Paraye-le-Monial zijn privé openbaringen voor heel de mensheid. Zij hebben de
kenmerken van de grote “spirituele richting” waarin de Heer het gedrag van de
mensen wil richten op bepaalde momenten in de geschiedenis.
Een derde principe komt voort uit het feit dat sommige privé openbaringen
zoals Fatima niet bestemd zijn voor het welzijn van afzonderlijke individuen
maar voor de hele samenleving in een bepaalde historische periode. Privé
openbaringen helpen ons een verklaring te vinden voor de historische tijden
waarin we leven maar de tijden waarin we leven op hun beurt helpen de betekenis
van de openbaringen beter te verstaan. Er is een wederkerigheid. Als het waar
is dat de goddelijke woorden licht werpen op de donkerste periodes van de
geschiedenis, dan is het tegengestelde ook waar: de loop van historische
gebeurtenissen helpt ons in donkere tijden de profetieën en openbaringen te
begrijpen. Op het eeuwfeest van de verschijningen van Fatima is het dus
noodzakelijk de woorden van onze Lieve Vrouw te lezen in het licht van de
gebeurtenissen in de afgelopen eeuw, een destructieve eeuw [2], om er zeker van
te zijn dat het licht van deze boodschappen met grotere helderheid de
duisternis verlicht van de tijd waarin we nu leven.
De Russische Revolutie van 1917
De geschiedkundige achtergrond waartegen de verschijningen van Fatima
plaats vonden was die van een verschrikkelijke oorlog, die historisch de “Grote
Oorlog” wordt genoemd: de oorlog tussen 1914 en 1918 die alleen in Europa al
meer dan negen miljoen slachtoffers kende. Een bloedbad dat in datzelfde jaar
1917 door paus Benedictus XV werd aangeduid als een “zinloos bloedbad” [3]. Een
zinvol bloedbad alleen voor de anti-christelijke revolutie die in de oorlog de
mogelijkheid zag om “Europa in republieken te veranderen” [4] en de
doelen van de Franse Revolutie te bereiken.
De oorlog bracht de politieke orde ten val die in Europa van kracht was
geweest sinds 1815: die van het Weense Congres dat een heilige alliantie zag
tussen de keizerrijken van Oostenrijk en Rusland tegen de liberale revolutie.
De troepen van het Habsburgse keizerrijk en die van de Duitsers, opgesteld aan
het oostfront droegen bij aan de ineenstorting van het tsaristische rijk.
Op 3 april 1917, een maand voor de verschijningen keerde het hoofd van de
bolsjewistische sekte, Vladimir Iljic Lenin (1870-1924), tot dan in
ballingschap in Zürich [5], naar Rusland terug. Dat gebeurde in een verzegelde
treinwagon die beschikbaar gesteld was door de Duitse verenigde chef staf, die
ervoor wilde zorgen dat Rusland in een complete chaos zou vervallen. Lenin
zette Rusland in brand. Maar het doel heiligt de middelen nooit en de chaos
sloeg toe niet alleen in Rusland maar in de hele wereld.
In hetzelfde jaar op 13 januari stak een andere Russische revolutionair,
Leon Trotsky en zijn gezin de Atlantische Oceaan over en ging aan wal in New
York. Antony Sutton heeft een goede vraag gesteld: “Hoe kon Trotsky die alleen
Duits en Russisch kende overleven in het kapitalistische Amerika” [6]. Zeker is
dat de Amerikaanse president Woodrow Wilson Trotsky voorzag van een paspoort
zodat hij naar Rusland kon terugkeren om ‘door te gaan’ met de revolutie [7].
In augustus kwam een Amerikaanse Rode Kruis missie, bestaande uit juristen en
financiers, in Petrograd aan. De missie was in feite een missie van financiers
van Wall Street om de Russische markten en grondstoffen te beïnvloeden en
proberen te controleren ofwel via Kerensky ofwel de bolsjewistische
revolutionairen [8].
Er was daar een belangenverstrengeling tussen het Duitse leger en de
Amerikaanse financiers. Dit hult de oorsprong van de Russische Revolutie in een
zekere geheimzinnigheid.
De Russische Revolutie die begon bij Lenin werd in twee stadia doorgevoerd:
het eerste stadium was de zogenaamde Februarirevolutie die leidde tot de
troonsafstand van de tsaar en de instelling van een liberaal democratische
republiek onder leiding van Alexander Kerensky (1881-1970).
Het tweede stadium was de Oktoberrevolutie die Kerensky ten val bracht en
het communistische regime van Lenin en Trotsky aan de macht. Toen begon een
periode van moorden, zonder weerga in de geschiedenis,
De Russische Revolutie was net als de Franse Revolutie het werk van een
minderheid en werd met een verrassende snelheid doorgevoerd zonder dat er zich
eigenlijk iemand van bewust was wat er gebeurde. John Reed, een Amerikaanse
journalist en socialist, die aan de revolutie deelnam, schreef een boek met de
titel: “Ten Days that shook the World”, waarin hij de sfeer van die dagen
afdoende beschrijft:
Oppervlakkig was alles rustig; honderdduizenden mensen gingen op een
verstandige tijd naar bed, stonden vroeg op en gingen naar hun werk. In
Petrograd waren de straten druk, de winkels en de restaurants waren open, de
theaters liepen, een schilderijententoonstelling aangekondigd… Heel de complexe
routine van het alledaagse gewone leven liep zelfs in oorlogstijd als gewoonlijk.
Niets is zo alledaags als de vitaliteit van het sociale organisme – hoe het
voortbestaat, zichzelf voedt, zichzelf kleedt, zichzelf vermaakt ondanks de
ergste rampen…..” [9]
Fatima 1917
De Russsische Revolutie was niet alleen een historische gebeurtenis, het
was ook een filosofische gebeurtenis. In zijn Stellingen over Feuerbach (1845)
verdedigt Karl Marx de mening dat de taak van de Filosoof niet is de wereld te
interpreteren maar de wereld te veranderen [10]. De revolutionair moet in de
praktijk de kracht en de werkzaamheid van zijn gedachten laten zien. In het
grijpen van de macht stelde Lenin een filosofische daad omdat hij geen theorie
opstelde maar de Revolutie tot stand bracht. Bij wijze van spreken
“incarneerde” het socialisme van Marx en Engels dank zij Lenin in de
geschiedenis. De Russische Revolutie verschijnt dan als een duivelse parodie
van het mysterie van de incarnatie. Jezus wilde door zijn incarnatie voor de
mensen de poort van de hemel openen: de marxistische revolutie sloot de poort
van de hemel om de aarde maken tot zijn onmogelijk paradijs. Het was een
eruptie van het demonische in de geschiedenis.
De hemel echter antwoordde met een eruptie van het heilige op aarde. Aan
het andere einde van Europa vond in diezelfde maanden iets anders plaats:
Op 13 mei 1917 verscheen in de Cova de Iria - een afgelegen plaats met
rotsen en olijfbomen, dichtbij het dorp Fatima in Portugal “een dame helemaal
in het wit gekleed, schitterender dan de zon, met stralen van licht, helder en
sterker dan een kristallen glas, gevuld met het meest sprankelende water,
doorschoten van vurige zonnestralen” aan drie kinderen die hun
schapen aan het hoeden waren. Het waren Francesco en Jacinta Marto en hun
nichtje Lucia dos Santos. De Dame openbaarde zich als de Moeder van God, belast
met een boodschap voor de mensheid, zoals zij tevoren had gedaan in Parijs, in
de Rue du Bac in 1838 en in Lourdes in 1858. Onze Lieve Vrouw sprak met de drie
herderskinderen af op de 13de van iedere volgende maand tot oktober. Er vonden
zes verschijningen plaats. De laatste verschijning eindigde met een groot
atmosferisch wonder, een wonderlijk hemels zegel. Van “de dans van de zon”
waren duizenden mensen getuige die het tot in detail konden beschrijven en dit
verschijnsel was tot op 40 km afstand te zien [11].
Van dat ogenblik af is de geschiedenis van Fatima en Rusland met elkaar
verbonden.
De geschiedenis van de twintigste eeuw tot in onze dagen is getuige geweest
van de strijd tussen de kinderen van het licht en de kinderen van de
duisternis. De eerstgenoemden voeden zich met wat we zouden kunnen noemen de
geest van Fatima; de laatstgenoemden met de geest van de vorst der duisternis,
die zich in de twintigste eeuw vooral manifesteerde in de vorm van het
communisme en zijn metamorfoses.
Het geheim van Fatima
Belangrijker dan een plaats is Fatima een boodschap. De boodschap, onthuld
door onze Lieve Vrouw, bevat drie delen, geheimen genoemd, die samen een
organisch, samenhangend geheel vormen. De eerste boodschap is het
angstaanjagende visioen van de hel waarin de zielen van de zondaars gestort
worden; de genade van het Onbevlekt Hart van Maria neemt het op tegen deze
bestraffing [en is] de opperste remedie die God aan de mensheid biedt voor de
redding van de zielen.
Het tweede deel bevat een dramatisch historisch alternatief: vrede – vrucht
van de bekering van de wereld en de vervulling van het verzoek van onze Lieve
Vrouw, of een verschrikkelijke kastijding zou de mensheid te wachten staan als
ze blijft volharden in haar zondigheid. Rusland zou het instrument van deze
kastijding worden.
Het derde deel, openbaar gemaakt door de Heilige Stoel in juni 2000, heeft
betrekking op de tragedie in het leven van de Kerk. Het toont een visioen van
een paus en bisschoppen, religieuzen en leken die door vervolgers gedood
worden. Discussies die de laatste jaren ontstaan zijn over dit “derde geheim”
dreigen echter de profetische kracht van hert centrale deel van de boodschap te
verduisteren, die kunnen worden samengevat in twee beslissende zinnen: Rusland
“zal zijn dwalingen over heel de wereld verspreiden” en “tenslotte zal mijn
Onbevlekt Hart zegevieren”.
Rusland zal zijn dwalingen over heel de wereld verspreiden.
“Rusland zal zijn dwalingen over heel de wereld verspreiden”. De term
dwalingen is heel nauwkeurig: de dwaling is de ontkenning van de waarheid. De
waarheid bestaat en er is slechts één waarheid: dat wat behoed en verspreid
wordt door de katholieke Kerk. De dwalingen van Rusland zijn die van een
ideologie die zich verzet tegen natuurlijke en christelijke orde, door God,
godsdienst, gezin en privé eigendom te ontkennen. Dit samenstel van dwalingen
heeft een naam: communisme en het universele centrum van de verspreiding ervan
is Rusland.
Te vaak is het communisme slechts beschouwd als een zuiver politiek regime
waarbij men voorbijgaat aan zijn ideologische dimensies terwijl het juist die
ideologische dimensie is die onze Lieve Vrouw benadrukt.
Het anticommunisme van de 20ste eeuw is dikwijls beperkt door zich slechts
te richten op de Sovjet tanks of de Goelags die zeker een uitdrukking van het
communisme zijn maar niet het hart ervan. Pius XI benadrukte de ideologisch
verdorven natuur van het communisme.
“Voor de eerste keer in de geschiedenis – stelde Pius XI in zijn encycliek
Divini Redemptoris van 19 maart 1937 – zijn wij getuige van een strijd,
weloverwogen in zijn bedoeling en uitgewerkt tot in het kleinste detail, tussen
de mens en al wat God heet” ( 2 Tess. 2, 4)
Veel anticommunisten hebben dit aspect verwaarloosd met de illusie dat men
een compromis zou kunnen bereiken met een “menselijk” communisme dat gezuiverd
is van alle geweld. Zij hebben bij het communisme de intrinsieke ideologische
kwaadaardigheid niet begrepen. Wat is de oorsprong van deze ideologische
kwaadaardigheid? De communisten zelf vatten hun dwalingen samen in de formule
van het dialectisch materialisme: het universum is materie in ontwikkeling en
de Hegeliaanse dialectiek is het hart van deze evolutie. Deze filosofische,
pantheïstische visie krijgt zijn politieke uitdrukking in de klasseloze
maatschappij. Sociaal en politiek egalitarisme komt voort uit metafysisch
egalitarisme dat niet slechts het onderscheid tussen God en mens ontkent maar
door vergoddelijking van de materie ieder onderscheid ontkent tussen de mens en
de geschapen dingen.
De stamboom van de dwalingen
Dwalingen komen niet voort uit het niets. De dwalingen van Rusland, komen,
zoals alle dwalingen, voort uit vroegere dwalingen en zij op hun beurt brengen
weer nieuwe dwalingen voort. Om hun aard volledig te begrijpen moeten we ons
afvragen waar deze dwalingen vandaan komen en waarheen ze ons leiden.
De basistekst van het communisme is Het Communistisch Manifest,
gepubliceerd door Karl Marx (1818-1883) en Friedrich Engels (1820-1895) in
februari 1848. Het schrijven van deze tekst werd aan Marx en Engels toevertrouwd
door de Bond van de Rechtvaardigen, een communistische groep die de
ultra-Jacobijnse ideeën van Gracchus Babeuf (1760-1797) aanhingen. Onder de
directe voorlopers van het socialisme rekent Engels naast de Jacobijnen, ook de
Wederdopers, de “Levellers” van de Engelse Revolutie en de filosofen van de
Verlichting in de 18de eeuw [12].
De wederdopers vertegenwoordigen van de uiterst linkervleugel van de
protestantse revolutie. De historicus Georges Hunston Williams (1914-2000)
beschreef hen als de radicale Reformatie tegenover de leerstellige Reformatie
van Luther en Calvijn [13]. In werkelijkheid was het geen tegenstelling maar
ontwikkeling: wat alle revoluties karakteriseert is dat hun mogelijke
ontwikkelingen reeds vervat liggen in het moment van hun ontstaan en de
principes aan de wortel van het Anabaptisme komen voort uit de impuls die
Luther vanaf het allereerste begin gaf aan de godsdienstige revolutie van de
16de eeuw.
Professor Plinio Corrêa de Oliveira (1908-1995) stelde vast:
“Evenals rampen hebben slechte hartstochten een geweldige kracht – maar
alleen om te vernietigen. Op het eerste ogenblik van zijn enorme uitbarstingen
heeft deze kracht reeds de mogelijkheid in zich tot alle kracht die het zal
tonen in zijn ergste uitwassen. In de eerste ontkenningen van het
protestantisme bijvoorbeeld waren de anarchistische verlangens van het
communisme al impliciet aanwezig. Terwijl Luther, op het punt van expliciete
formuleringen, niets meer dan Luther was, brachten alle tendensen, de gemoedstoestand
en onzekerheden van de Lutherse uitbarsting authentiek en volledig, zij het
impliciet, de geest voort van Voltaire en Robespierre en van Marx en Lenin.”[14]
We moeten hier een tweede punt benadrukken. Het is waar “Ideeën hebben
gevolgen” [15], maar niet alle gevolgen stroken met de bedoelingen. Een Duitse
filosoof, Wilhelm Wundt (1832-1920), gebruikte de uitdrukking “heterogonie van
de doelen” (Heterogonie der Zwecke) om de tegenstellingen te beschrijven die
dikwijls bestaan tussen de bedoelingen van de mens en de gevolgen van zijn
daden. Deze heterogonie van de doelen is typisch voor alle utopieën die, omdat
zij de werkelijkheid ontkennen, gedoemd zijn door de werkelijkheid weerlegd te
worden.
Luther bijvoorbeeld koos voor het geloof alleen en kende geen enkele waarde
toe aan de menselijke rede. Maar tegelijkertijd ontkende hij het gezag van de
Kerk in de naam van Sola Scriptura, geduid volgens het beginsel van het vrije
onderzoek. De Italiaanse wederdopers, die Socinianen genoemd worden, omdat ze
de ideeën volgen van de Siënese ketters Lelio (1525-1562) en Fausto Socino
(1539-1604), geven een primaire rol aan de rede en ruïneren met hun kritiek de
teksten van de Heilige Schrift zelf.
Socinianisme is een vorm van radicaal protestantisme dat van Italië naar
Polen ging waar het tussen de 16de en 17de eeuw bloeide; dan verhuisde het naar
Holland en van Holland bereikte het Engeland in de tijd van de Engelse Revolutie.
Socinianisme is een “point of passage” onder de religieuze sectes van het
Wederdoperse type in 17de en 18de eeuw, samen met de filosofische sectes met
een vrijmetselaarsstructuur in de 18de eeuw. In de “lekentempel” van de sociale
deugden – de vrijmetselaarsloge – werd de cultus van een nieuwe ethiek
gepraktiseerd, vrij van banden met ieder dogma en godsdienstige moraliteit. De
relaties tussen Socinianisme en Vrijmetselarij kunnen we heel goed zien in de
figuur van John Toland ( 1670-1722), de auteur van het werk Pantheisticon
(1720) waarin hij de leer en de organisatie beschrijft van een genootschap van
“sodales socratici”. Zij worden gepresenteerd als centra niet alleen voor
filosofische en politieke discussie maar ook voor een esoterische inleiding in
het Pantheïsme en voorgesteld aan hun leden als de verwerkelijking van een
egalitaire republiek, vrij van iedere vorm van “religieus bijgeloof” [16].
Pantheïsme en egalitarisme zijn altijd met elkaar verbonden.
In 1723, na de stichting van de Grootloge publiceerde een presbyteriaanse
geestelijke, James Anderson, The Constitutions of the Free-Masons. Dit werk
werd in Philadelphia herdrukt in 1734 door Benjamin Franklin (1706-1790),
die in dat jaar gekozen werd tot Grootmeester van de Vrijmetselaars in Pennsylvania.
In december 1776 werd Franklin naar Frankrijk gestuurd als commissaris voor de
Verenigde Staten. Tijdens zijn verblijf in Frankrijk was Franklin als
vrijmetselaar actief en diende als eerbiedwaardige meester van de loge Les
Neufs Soeurs. De stichting van het Grootoosten in 1773 markeerde het begin van
een nieuwe fase: politieke actie buiten de loges. Vrijmetselaars controleerden
de verkiezingen van maart-april 1789 in Frankrijk en er werd een blok gevormd
in de derde stand dat geleid werd door de Vrijmetselarij. Onder de leden van de
Franse loge was graaf Mirabeau (1749-1791), een vroegere Franse ambassadeur in
Berlijn, redenaar en staatsman, die in begin 1791 tot voorzitter van de
Nationale Vergadering gekozen werd.
De bibliothecaris van het Congres, de historicus James H. Billington
schrijft: “Mirabeau begon de suggestieve taal van de traditionele godsdienst
toe te passen op de nieuwe politieke instituties van het revolutionaire
Frankrijk. Al op 10 mei 1789 schreef hij aan de afgevaardigden die hem in de
Derde Stand hadden gekozen, dat het doel van de Staten-Generaal niet was om de
natie te hervormen maar ze “wedergeboren te doen worden”. Bijgevolg noemde hij
de Nationale Vergadering “de onschendbare priesterschap van de nationale
politiek”, de Verklaring van de Rechten van de Mens “een politiek
evangelie” en de grondwet van 1791 een nieuwe godsdienst “waarvoor mensen
bereid zijn te sterven” [17].
Mirabeau was een lid van de Illuminati van Beieren, een geheim genootschap,
gesticht in 1776 door Adam Weishaupt, een professor in het canonieke recht aan
de universiteit van Ingolstadt in Duitsland. De twee voornaamste bronnen voor
onze kennis van de samenzwering van Illuminati van Adam Weishaupt zijn Proofs
of Conspiracy van professor John Robinson, voor het eerst gepubliceerd in1798,
en de vierdelige studie Mémoires pour servir à l'histoire du jacobinisme van
Abbé Augustine Barruel, gepubliceerd in 1799. Ik kan deze boeken aanbevelen.
Het doel van de orde was alle godsdiensten te vernietigen, alle regeringen
omver te werpen en privé eigendom af te schaffen.
De Russische Revolutie is niet spontaan ontstaan, maar ze was het resultaat
van een proces dat ver terug ging. De communistische theoreticus, Antonio
Gramsci (1891-1937) vat dit revolutionair proces samen in de formulering “de
filosofie van de prakrijk”. “De filosofie van de praktijk is de bekroning van
heel deze beweging; (….) het sluit aan bij de band Protestantse Reformatie plus
Franse Revolutie. Het is een filosofie die ook politiek is en een politiek die
ook een filosofie is” [18].
De verraden Revolutie
Als echter een valse filosofie in politiek wordt omgezet, dat wil zeggen in
praktijk gebracht wordt, dan verraadt zij altijd haar uitgangspunten. Slecht de
waarheid is coherent in zichzelf. De dwaling is altijd in tegenspraak met
zichzelf. In deze zin kan de Revolutie zichzelf alleen realiseren als zij
zichzelf verraadt. Net als iedere revolutie was de communistische
Oktoberrevolutie een verraden revolutie. Het debat tussen Stalin en Trotsky is
veelzeggend. Trotsky beschuldigt Stalin ervan de Revolutie verraden te hebben.
Stalin antwoordt dat de praktijk, dwz de verovering en het behoud van de macht,
de waarheid van zijn gedachte bewijst. Allebei hebben ze gelijk en allebei
hebben ze ongelijk. Die vechten tegen de waarheid, vechten tegen zichzelf.
Met zekerheid kunnen we stellen dat er in de twintigste eeuw geen andere
misdaden zijn die te vergelijken zijn met het communisme wat betreft de omvang
waarin het verspreid is, wat de gebieden betreft die het aanvaard hebben, wat
betreft de mate van haat die het voortbracht. Maar deze misdaden zijn de
gevolgen van dwalingen. Na de ineenstorting van de Sovjetunie werden deze
dwalingen, alsof ze bevrijd waren van de verpakking die hen bij elkaar hield, als
een ideologische pest over het hele Westen verspreid in de vorm van een
cultureel en moreel relativisme.
Het relativisme dat nu in het Westen beleden en beleefd wordt vindt zijn
wortels in theorieën van het materialisme en het Marxistisch evolutionisme; met
andere woorden in de ontkenning van iedere geestelijke realiteit en van ieder
stabiel en blijvend element in mens en maatschappij.
Antonio Gramsci is de theoreticus achter deze culturele revolutie die
de dictatuur van het proletariaat omvormt tot de dictatuur van het relativisme.
Het is volgens Gramsci de opdracht van het communisme de mensen te brengen tot
dat totale secularisme dat de Verlichting had voorbehouden aan een welbepaalde
elite. Op het sociale niveau wordt dit atheïstisch secularisme, volgens de
woorden van de Italiaanse communist, in de praktijk omgezet door middel van een
“volledige secularisatie van het hele leven en alle gewoontes die daarmee
verbonden zijn”, dat is door een absolute secularisatie van het sociale
leven dat het voor de communistische “praktijk” mogelijk zal maken de sociale
wortels van de godsdienst volledig uit te roeien. Het nieuwe Europa zonder
wortels, dat iedere verwijzing naar het christendom uit zijn stichtingspapieren
gebannen heeft, heeft het plan van Gramsci tot secularisering van de
samenleving volledig gerealiseerd.
Wij moeten erkennen dat de profetie van Fatima, waarin Rusland zijn
dwalingen over der wereld zal verspreiden, vervuld is. Door de val van het
IJzeren Gordijn was de verspreiding van deze dwalingen niet te stoppen. De
ontbinding van het communisme heeft het Westen bedorven. Het anticommunisme van
zijn kant is verdwenen omdat “erg weinigen in staat zijn geweest de ware aard
van het communisme te doorgronden”, zoals waarschuwing van Pius XI in Divini
Redemptoris luidde. Tegenwoordig voelt men zich gegeneerd te zeggen dat men
anticommunistisch is. Dit is de grootste overwinning van het communisme: dat
het zonder enig bloedvergieten ten val is gekomen, zonder tot verantwoording te
zijn geroepen, zonder een ideologische aanklacht die de herinnering eraan zou
verwerpen.
Vladimir Bukowsky schreef in zijn Judgment in Moscow:
“Iedere gebeurtenis in ons leven, al is het van weinig betekenis, komt
onder de beoordeling van een of andere commissie. In het bijzonder als er
mensen gedood zijn. Een vliegtuigongeluk, een treinramp, een fabrieksongeluk –
en deskundigen discussiëren, maken analyses, proberen de mate van schuld te
bepalen ( …) zelfs van regeringen of ze ook maar iets te maken hebben met het
gebeurde. (….) Maar hier hebben we een conflict waar praktisch ieder land van
de wereld mee te maken heeft gehad, dat miljoenen levens en honderden miljarden
dollars heeft gekost en dat – zoals zo dikwijls is gezegd een verwoesting op
wereldschaal te weeg heeft gebracht, en het is door geen enkel land of
internationale organisatie onderzocht.
Is het dan niet verrassend dat wij, bij al onze bereidheid ieder incident
te onderzoeken, weigeren de grootste ramp van onze tijd te onderzoeken? Want in
ons diepste binnenste kennen we de conclusies al die een dergelijk onderzoek
zouden opleveren, zoals ieder gezond iemand heel goed weet wanneer hij in
aanraking komt met het kwade. Zelfs als het verstand mooi lijkende logische en
uiterlijk acceptabele excuses aanvoert, fluistert de stem van het geweten dat
onze neergang begon op het moment dat wij hebben ingestemd met de
“vreedzame coëxistentie” met het kwade.” [19]
Ongelukkigerwijs heeft de katholieke Kerk deze “vreedzame coëxistentie” met
het kwaad gepromoot en doet dat nog.
De communistische dictator Fidel Castro, kreeg, toen hij stierf op 26
november 2016, uit heel het Westen lovende kritiek, zelfs van de
katholieke Kerk. Paus Franciscus, de zevende opvolgers van Pius XI, vergeleek
in een interview met Eugenio Scalfari het communisme met het christendom en
stelde dat ongelijkheid “het grootste kwaad is dat er in de wereld bestaat”
[20]. Toch bestaat het wezen van het communisme juist in der onderdrukking van
iedere vorm van sociaal verschil en de religieuze uitdrukking van egalitarisme
is de oecumenische gelijkstelling van alle godsdiensten, terwijl zijn
filosofische uitdrukking het ecologisch pantheïsme is.
Paus Bergolio heeft onlangs in het Vaticaan exponenten van de zogenaamde
“volksbewegingen” ontvangen, vertegenwoordigers van de nieuwe
Marxistisch-ecologische linkse beweging en hij gaf uitdrukking aan zijn
voorliefde voor de pro-marxistische regimes van de gebroeders Castro in Cuba,
Chàvez en Maduro in Venezuela, Morales in Bolivia, Rafael Correa in Ecuador en
José Mujica in Uruguay.
Kardinaal Zen, de emeritus bisschop van Hong Kong en de hoogste prelaat van
China, beschuldigt in een interview paus Franciscus van de “uitverkoop” van de
Chinese katholieken door een overeenkomst te sluiten met de Chinese regering
[21].
De dwalingen van het communisme zijn niet alleen over heel de wereld
verspreid maar ze zijn doorgedrongen in de tempel van God, als de rook van
Satan die het mystieke Lichaam van Christus omgeeft en verstikt.
De rook van Satan in de Kerk
En dat is het niet alleen. In Fatima toonde onze Lieve Vrouw de drie
herdertjes een schrikwekkend visioen van de hel waar de zielen van de arme
zondaars naar toe gaan en aan Jacinta werd geopenbaard dat het de zonden tegen
de zuiverheid was die de meeste zielen in de hel bracht. Wie zou hebben kunnen
denken dat honderd jaar later de publieke gelofte van onzuiverheid zou zijn
toegevoegd aan de ontelbare zonden van onzuiverheid die worden begaan, in de
vorm van de seksuele bevrijding en de invoering van buitenhuwelijkse
verbintenissen, zelfs homoseksuele, in de wetten van de belangrijkste volkeren
van het Westen?
En wie zou zich hebben kunnen voorstellen dat een pauselijk document, de
postsynodale exhortatie Amoris Laetitia, gepubliceerd op 8 april
2016, echtbreuk zou goedkeuren? De goddelijke wet en de natuurwet laten geen
uitzonderingen toe. Degenen die theoretiseren over de uitzondering, vernietigen
de regel.
In één van de “dubia” die die kardinalen hebben geformuleerd voor de paus,
lezen we: “Is het na “Amoris Laetitia” (nr. 301) nog mogelijk te zeggen
dat iemand die habitueel in strijd leeft met gebod uit de wet van God, zoals
bijv. het gebod dat overspel verbiedt (Vgl. Mt. 19, 3-9), dat hij of zij zich
bevindt in een objectieve situatie zware habituele zonde?”
Het feit dat tegenwoordig een dergelijke twijfel aan de paus en aan de
Congregatie voor de Geloofsleer kan worden voorgelegd, geeft aan hoe
verschrikkelijk ernstig en diep de crisis is waarin de Kerk gedompeld is.
Kardinaal Kasper en andere pastores en theologen hebben gezegd dat de Kerk
haar evangelische boodschap moet aanpassen aan de praktijk van de tijd. Maar
het primaatschap van de praktijk over de leer is het hart van het
marxistisch-leninisme. En als Marx stelt dat het de opdracht van de filosofen
is niet de wereld te kennen maar haar om te vormen, houden tegenwoordig veel
theologen en pastores dat het de taak van theologen niet is de waarheid te
verspreiden maar die te herinterpreteren in de praktijk. Wij moeten dus niet de
gewoontes van de christenen hervormen om ze terug te brengen tot de leer van
het evangelie, maar wij moeten het evangelie aanpassen aan de heteropraxie van
de christenen.
Tenslotte zal mijn Onbevlekt Hart zegevieren
Het tegengif tegen de dictatuur van het relativisme is de leerstellige en
morele zuiverheid van het Onbevlekt Hart van Maria. Het zal onze Lieve Vrouw
zijn en niet de mens die de dwalingen die ons bedreigen zal vernietigen. De
hemel evenwel heeft gevraagd om de concrete medewerking van de mensheid.
Onze Lieve Vrouw zegt dat de voorwaarden om de kastijding te ontlopen zijn:
een publieke en plechtige toewijding van Rusland aan haar Onbevlekt Hart door
de paus in eenheid met alle bisschoppen van de wereld en de praktijk de eerherstellende
communie op de eerste zaterdagen van de maand.
Het Oecumenisch Concilie Vaticanum II zou een geweldige gelegenheid geweest
zijn om aan het verzoek van Onze Lieve Vrouw gehoor te geven. In 1965 hebben
510 aartsbisschoppen en bisschoppen uit 78 landen een petitie getekend waarin
ze de paus vroegen om in eenheid met de concilievaders de hele wereld toe te
wijden aan het Onbevlekt Hart van Maria, en op een speciale manier Rusland en
de andere volken die door het communisme overheerst werden. Paulus VI echter
besteedde er geen aandacht aan.
Pius XII en Johannes Paulus II hebben gedeeltelijke toewijdingen verricht
van Rusland of van de wereld, vruchtbaar en niet zonder uitwerking, maar
onvolledig.
Benedictus XVI richtte op 12 mei 2010 in de kapel van de verschijningen een
gebed van vertrouwen tot onze Lieve Vrouw en vroeg haar om bevrijding “van elk
gevaar dat ons bedreigt”. Maar ook deze handeling was onvolledig.
Zij die Fatima toegewijd waren hoopten op iets meer van paus Franciscus in
vergelijking met zijn voorgangers, maar zij werden teleurgesteld. In zijn
Mariale handeling van october 2013 vermeldde de paus noch het Onbevlekt Hart
noch de wereld, noch de Kerk, laat staan Rusland. Paus Franciscus gaat 13 mei
aanstaande naar Fatima. Wat zal hij daar zeggen en doen?
De toewijding van Rusland is nog steeds niet geschied, de praktijk van de
eerherstellende communie is niet verspreid; en bovenal is de sfeer waarin we
zijn ondergedompeld een geest van decadent hedonisme dat zich uit in het
toegeven aan ieder plezier en verlangen zonder rekening te houden met morele
wetten. Wie kan dan stellen dat de profetie van Fatima vervuld is en dat de
grote gebeurtenissen, die door onze Lieve Vrouw in 1917 zijn aangekondigd,
achter ons liggen?
In Fatima heeft onze Lieve Vrouw de hiërarchie van de Kerk niet alleen om
publieke handelingen gevraagd. Naast deze noodzakelijke handelingen dient er
een diepe geest van innerlijke bekering en boete te zijn waaraan het derde
geheim ons heeft herinnerd in de drievoudige oproep van de engel tot het doen
van boete.
Boete betekent allereerst berouw, een geest van schuldbesef dat ons de
ernst doet beseffen van de zonden die door ons en anderen begaan zijn en dat
ons die zonde uit heel ons hart doet verfoeien. Boete is een leerstellige en
morele herziening van al de dwalingen die in de laatste eeuw door de Westerse
maatschappij zijn omarmd. De boodschap van Fatima herinnert er ons met nadruk
aan dat het alternatief voor boete een verschrikkelijke bestraffing is die er
voor de mensheid dreigt.
Wil de wereld deze bestraffing ontlopen dan moet ze haar geest veranderen
maar dat kan ze niet als ze niet de mateloosheid wil erkennen van de zonden die
begaan zijn, te beginnen met de invoering van de massamoord en de
homoseksuele verbintenissen in wetten. Allebei zijn dit wetten die rechtstreeks
ingaan tegen God, de Schepper van de natuur: zonden zoals de catechismus ons
leert die tot de hemel roepen om wraak, die met andere woorden een grote
kastijding afroepen.
Zonder berouw kan de kastijding niet tegengehouden worden. Zonder
verwijzing naar deze kastijding is de boodschap van Fatima ontdaan van zijn
diepe betekenis.
Boete betekent berouw; berouw betekent afschuw en haat jegens de zonde: de
haat tegen de zonde moet er ons toe aanzetten de zonde te bevechten en als de
zonde publiek is, moet ze ons aanzetten tot publieke actie, het bestrijden van
de wortels en gevolgen van het kwaad in de samenleving. Daarom is deze oproep
tot boete in Fatima ook een oproep de dwalingen te bestrijden die tegenwoordig
het geheel van de samenleving bederven.
De boodschap van Fatima is niet alleen een anticommunistische boodschap;
het is ook een antiliberale en antilutherse boodschap. De dwalingen van Rusland
immers komen voort uit de dwalingen van de Franse Revolutie en het
Protestantisme.. Zij zijn de dwalingen van een antichristelijke revolutie
waartegen de katholieke contrareformatie zich te weer stelt. Het is zoals graaf
de Maistre stelt: dit is geen revolutie in de tegengestelde richting, maar het
is het tegengestelde van een revolutie in al zijn politieke, culturele en
godsdienstige aspecten [22].
Fatima gaat direct in tegen 1917, 1717 en 1517. Wij willen geen van deze
datums vieren.
Sta mij toe een openbaring van onze Lieve Vrouw in Fatima in herinnering te
roepen die we pas vijf jaar geleden leerden kennen; precies in 2013 toen de
Carmel in Coimbra het boek publiceerde Um Caminho sob o olhar de Maria.
Rond vier uur in de namiddag van 3 januari 1944 drong onze Lieve Vrouw er
in de kloosterkapel van Tuy, voor het tabernakel, bij zuster Lucia op aan de
tekst van het derde geheim op te schrijven en zuster Lucia schrijft:
“Ik voelde mijn geest overspoeld door een mysterie van licht dat God is en
ik zag en hoorde in Hem de punt van een lans als een vlam die zich
losmaakt, de as van de aarde raakt en zij siddert: bergen, steden, dorpen en
gehuchten met hun inwoners worden begraven. De zee, de rivieren en de wolken
treden buiten hun grenzen, treden buiten hun oevers, lopen over en slepen in
een draaikolk woningen en ontelbare mensen mee, het is de zuivering van de
wereld van de zonde waarin zij ondergedompeld is. Haat en eerzucht lokken de
vernietigende oorlog uit. Daarop voelde ik mijn hart sneller kloppen en in mijn
geest een zachte stem die zei: ‘In de tijd slechts één geloof, slechts één
doopsel, slechts één Kerk, Heilig, Katholieke, Apostolisch. In de eeuwigheid de
hemel!’ Dat woord ‘hemel’ vervulde mijn ziel dermate met vrede en geluk dat ik
lange tijd bijna zonder mij er rekenschap van te geven bleef herhalen: ‘de
Hemel! De Hemel!’ [23].
Onze Lieve Vrouw herinnert ons eraan dat er een verschrikkelijke kastijding
dreigt voor de mensheid en dat het belijden van het katholieke geloof in zijn
totaliteit noodzakelijk is in de dramatische tijd waarin wij leven. Eén Geloof,
één Doopsel, en één Kerk. We moeten de Kerk niet verlaten, we moeten tot haar
terugkeren en in haar leven en sterven omdat er buiten de Kerk geen redding is.
Buiten haar poorten is slechts de ontroostbare afgrond van de hel. De keuze
blijft die tussen hemel en hel die elk hun eigen voorsmaak hebben op deze
aarde. De hel voor de volkeren is: atheïsme, anarchisme, een egalitaire
maatschappij. Het Paradijs voor de volkeren is: matig, hiërarchisch,
heilig, christelijke beschaving.
Wij veroveren de hemel op aarde door te strijden ter verdediging van de
ware Kerk, die zo vaak in de steek gelaten wordt ook door geestelijken.
En de uiteindelijke uitroep: “Hemel! Hemel!” lijkt te verwijzen naar de
dramatische keuze tussen de Hemel, de plaats waar de zielen die gered
zijn eeuwige vreugde bereiken, en de hel, de plaats waar de verdoemden in alle
eeuwigheid lijden.
Die aan de dood willen ontkomen, in de tijd en in de eeuwigheid, hebben
slechts één weg voor zich: vechten tegen de ongeordendheden in de moderne
wereld; in hun leven en in te samenleving de eeuwige beginselen van de
natuurlijke en christelijke orden bevestigen. Dit was de weg die veel heiligen
hebben gekozenen. Zij moeten onze voorbeelden zijn zoals Maximiliaan Kolbe
(1894-1941).
Op 17 oktober 1917 aan de vooravond van de Russische Revolutie en zonder
iets te weten van de verschijningen in Fatima, stichtte de jonge Poolse
Franciscaan De Soldaten van de Onbevlekte om de vrijmetselarij te bestrijden
die de 200ste verjaardag van de stichting van de Grootloge van Londen vierde
met godslasterlijke parades door de straten van Rome. De H. Maximiliaan Kolbe
is een van de heiligen die overwinning van het Onbevlekt Hart van Maria hebben
geprofeteerd.
De overwinning van het Onbevlekt Hart van Maria, wat ook het Rijk van Maria
is, aangekondigd door veel bevoorrechte zielen, is niets anders dat de
overwinning in de geschiedenis van de natuurlijke en christelijke orde, die
door de Kerk bewaard is. Onze Lieve Vrouw kondigde deze overwinning aan als het
uiteindelijke resultaat van een lange beproeving, van tragische dagen van boete
en strijd, maar ook van oneindig vertrouwen in haar belofte.
Laten we ons dan tot haar keren op dit eeuwfeest van haar verschijningen en
haar vragen om haast maken op dit ogenblik, door ons te maken tot een werktuig,
in deze tijd, van haar overwinning op de Revolutie: super Revolutionem
victoria in diebus nostris en dat is hetzelfde als:
Tenslotte zal haar Onbevlekt Hart overwinnen.
[1] St. Thomas Aquinas, Summa Theologiae, II-II, 174,
6 ad 3.
[2] Robert Conquest, Reflections on a ravaged Century,
W. W. Norton & Company, New York 2001.
[3] Benedict XV, Letter of 1 August 1917, in AAS
IX (1917) p.421-423.
[4] Ferenc Fejtő, Requiem pour un empire défunt,
Lieu Commun, Paris 1988, pp. 308, 311
[5] Alexander Solzhenitsyn, Lenin in Zurich, Book Club
Associates, London 1976.
[6] Anthony Sutton,Wall Street and the Bolshevik
Revolution, Arlington House, New Rochelle 1974, p. 22
[7] Sutton,op. cit., p. 25
[8] Sutton,op. cit., pp. 86-88
[9] John Reed,Ten Days that Shook the World, Boni and
Liveright, New York 1919, p. 112
[10]Tesi su Feuerbach, tr. it. in
Feuerbach-Marx-Engels,Materialismo dialettico e materialismo storico, a cura di
Cornelio Fabro, La Scuola, Brescia 1962, pp. 81-86
[11]Martins dos Reis,O Milagre do Sol e o Segredo de
Fátima, Ed. Salesianas, Porto, 1966
[12] Frederick Engels, The Development of Socialism.
From Utopia to Science, 1878, tr. tr. it. Editori Riuniti, Roma 1958, pp.
15-17.
[13] George H. Williams, The Radical Reformation,
Westminster Press, Philadelphia 1962
[14] Plinio Correa de Oliveira,Revolution and
Counter-Revolution, The American TFP, Hanover, PA, 2002, p. 25
[15] Richard M. Weaver, Ideas have consequences, The
University of Chicago Press, Chigago & London 2013.
[16] Margaret C. Jacob, The Newtonians and the English
Revolution, Cornell University Press, Ithaca 1976
[17] James H. Billington, Fire in the Minds of Men:
Origins of the Revolutionary Faith, Basic Books 1980, pp. 19-20.
[18]Antonio Gramsci,Quaderni dal Carcere, [Prison
Notebooks] edizione critica dell'Istituto Gramsci, by Valentino Gerratana,
Einaudi, Torino 1975, vol. III, p. 1860
[19] Vladimir Bukovsky, Gli archivi segreti di Mosca,
tr. it., Spirali, Milano 1999, pp. 62, 65.
[20] La Repubblica, November 11th 2016.
[21]LifeSiteNews 22nd February 2017.
[22] Joseph de Maistre, Considérations sur la France,
cap. X, 3, in Œuvres complètes, Vitte, Lyon-Paris 1924, t. I, p. 157
[23] Carmelo de Coimbra,Um Caminho sob o olhar
de Maria, Ediçoes Carmelo, Coimbra 2012, p. 267
Vertaling C. Mennen pr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten