De Tvl is een eerste stap in de richting van groter kwaad. Onderstaand een schema dat dit kort weergeeft.
Johannes Paulus II wijst anticonceptie en abortus weliswaar af, maar tegelijk wordt de
basis voor deze afwijzing wel afgezwakt. Zo schreef de paus in zijn tijd als parochiepriester
een boek over het huwelijk met de titel: “Liefde en verantwoordelijkheid”,
hierin noemt hij abortus en grove overtreding, maar als reden noemt hij alleen
de mogelijke schade voor de vrouw door een eventuele neurose, als gevolg van schuldgevoelens
enzovoorts. Met geen woord wordt gerept over het kind dat bij een abortus
vermoord wordt[1].
Voorts zegt hij in ditzelfde boek dat er geen enkele reden is om over
anticonceptie te spreken is samenhang met abortus, dat zou zelfs hoogst
ongepast zijn. Vanuit de traditionele Katholieke visie is er echter alle reden
om dit met elkaar in verband te brengen, enerzijds omdat de pil en het
spiraaltje zelf abortief werken en anderzijds omdat dezelfde onchristelijke
manier van denken achter beide zaken schuilt.
Het zelf
bepalen van het aantal kinderen is in de
Katholieke traditie iets dat onbekend is, het aantal kinderen werd altijd aan
Gods voorzienigheid overgelaten. In de TvL wordt echter steeds gesproken, over ‘verantwoordelijk
ouderschap’, en ‘natuurlijke familie planning’. Alsof ouders die leven in
vertrouwen op Gods voorzienigheid onverantwoordelijk zijn! En al dat plannen en
zelf reguleren heeft niet, zoals vaak beweerd wordt, tot gelukkige en
liefdevolle gezinnen geleid. Maar veeleer tot ijskoude berekenende en
hedonistisch levende ouders en hun kinderen (of kind, omdat veel ouders nog
maar één kind ‘nemen’).
Men heeft
het vandaag dan wel over nieuwe evangelisatie, men doet er echter goed aan om
deze evangelisatie bij uitstek te benutten: grote echt Katholieke gezinnen die
pal staan voor hun geloof. Dat is de beste evangelisatie.
Samenvattend
De
Theologie van het Lichaam is NIET Katholiek, omdat:
·
Het
Lichaam en de lichamelijkheid verheerlijkt wordt terwijl het belang van de ziel
die gered moet worden onvoldoende aan bod komt.
·
Geslachtsgemeenschap
gezien wordt als intrinsiek goed, waarbij we bij uitstek het beeld van God
vertonen, van de Drie-eenheid.
·
De
taal verdraaid wordt en woorden een totaal andere betekenis krijgen, zoals
sacrament wat geen genademiddel meer is door Christus ingesteld, maar een teken
van een hogere onzichtbare werkelijkheid. Zodoende kan ook het lichaam een
sacrament genoemd worden.
·
De
seksuele begeerte niet langer als zonde wordt aangemerkt.
·
De
schuld door de erfzonde en de gevolgen hiervan op zo’n zachtst gezegd
verdoezeld worden, het gevaar van de verleiding tot zonde wordt
gebagatelliseerd.
[1] Karel
Wojtila,’Liefde en Verantwoordelijkheid’, München 1979, hoofdstuk 5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten