Zijn christenen en moslims “Afstammelingen van dezelfde vader Abraham”?

15 April  2019 | Luiz Sérgio Solimeo 

Bij de algemene audiëntie van 3 april, om zijn uitgesproken sympathie voor de islam te rechtvaardigen, herhaalde paus Franciscus het cliché dat "we samen met de moslims de afstammelingen zijn van dezelfde Vader, Abraham".

Is het zo dat alle religies "Altijd naar de hemel kijken; Ze kijken naar God "?

In diezelfde verklaring probeerde paus Franciscus de kritiek op zijn verklaring van Abu Dhabi te weerleggen dat God het bestaan ​​van verschillende religies wil, net zoals Hij diversiteit van ras en geslacht wil. (1)

Hij zei verder in de Algemene audiëntie dat het bestaan ​​van vele religies door God gewild is, maar door zijn toegeeflijke wil. Nadat hij zich afvroeg "waarom staat God veel religies toe?" Antwoordt hij dat dit het gevolg is van "Gods vrijwillige permissiva [permissieve wil]", eraan toevoegend dat God "deze realiteit wilde toestaan: er zijn veel religies." (2)

Hij slaagt er niet in om uit te leggen dat hoewel God toestaat dat het kwaad in de wereld bestaat, "gedeeltelijk zodat groter goed niet belemmerd wordt, en gedeeltelijk zodat geen groter kwaad volgt." (3) Hij kan niet de oorzaak zijn, zelfs niet indirect, van enig kwaad.

Als E.H. Garrigou-Lagrange zegt: "de goddelijke wil kan niet, direct of indirect, de wanorde die in zonde is, voortbrengen.” “Dus kan goddelijke causaliteit die wanorde ook niet voortbrengen." (4)

De verklaring van paus Franciscus is nog gebrekkiger, omdat hij eraan toevoegt: "Sommige [religies] worden geboren uit de cultuur, maar ze kijken altijd naar de hemel; zij kijken naar God." (5)

Die zin is erg dubbelzinnig omdat valse religies de hemel en God niet correct en efficiënt kunnen zoeken. Anders zou de noodzakelijke conclusie zijn dat ze allemaal goed en heilzaam zijn. Als dat zo was, zouden ze allemaal niet bestaan ​​door zuivere toestemming van God, maar door Zijn positieve wil en verlangen. Toch is dit de betekenis van de omstreden zin in het Abu Dhabi-document die een groot schandaal veroorzaakte voor het presenteren van een God die tegengesteld is aan zichzelf door zowel goed als kwaad, waarheid en dwaling te willen.

Een mythe gemaakt door een "moslim-katholieke" priester

De valse opvatting dat er drie monotheïstische religies zijn - jodendom, christendom en islam (6) - en dat ze een gemeenschappelijke oorsprong hebben in de patriarch Abraham, is gecreëerd of op zijn minst verspreid door een pseudo-mystieke Franse priester, pater Louis Massignon (1883-1962). (7) Hij was zo'n islamofiel dat hij, toen paus Pius XI hem op 18 juli 1934 in audiëntie ontving, hem kwaadwillig een 'moslim-katholiek' noemde. (8)

De theorieën van Louis Massignon beïnvloedden het Tweede Vaticaans Concilie. (9)

Abraham, de vader van verschillende religies?

E.H. Charles Jourdan, CMJ, een Franse priester en islamist, vraagt: "Hoe kan Abraham de vader zijn van verschillende religies? Onder welke titel is Abraham een ​​vader in het geloof? Van welke Abraham zijn wij kinderen?" (10)

Hij gaat verder met uit te leggen dat de islam beter "een Adamische religie" kan worden genoemd, omdat de islam van mening is dat Adam de eerste monotheïstische profeet was: "Voor moslims is Adam de eerste monotheïst in de geschiedenis. Maar, Shh! Zeg dit niet hardop! Niettemin is de islam fundamenteel Adamisch, 'de religie van altijd.' Het is niet Abrahamisch.” (11)

Op zijn beurt is E.H. Antoine Moussali, ook een islamist, laat zien dat er niets is dat overeenkomt tussen de Abraham die we kennen uit de Heilige Schrift, aan wie de belofte van God werd vervuld in Jezus Christus en de Abraham van de islam. In de Koran verschijnt Abraham als de verdediger van de eenheid van God (niet trinitarisch), en daarom als een typische moslim. (12)

De enige gemeenschappelijke trek tussen de Abraham van de belofte en die van de islam, E.H. Moussali legt uit, is de naam zelf: "Geestelijk en theologisch gezien zijn ze radicaal anders. Inderdaad, er is een grote afstand tussen het karakter van het verbond en de belofte, open voor de toekomst [komst van Christus] en degene wiens missie het alleen was om de 'primitieve' religie te herstellen. . . de norm van de natuurlijke religie." (13)

Gebrek aan basis in historisch-genealogische studies

De vermeende aansluiting van moslims bij Abraham mist niet alleen een bijbels-theologische basis, maar ook een genealogisch-historische basis. Een studie door E.H. René Dagorn laat zien dat de Arabieren, vóór hun contact met de Joden, niet op de hoogte waren van het bestaan ​​van Ismaël, van wie wordt beweerd dat ze afstammen.

In de conclusie van zijn boek, verklaart E.H. Dagorn: "Dit onderzoek, dat bijna uitsluitend gebaseerd is op de nauwgezette analyse van Arabische genealogische werken en de oudste islamitische traditie, brengt ons tot de formele conclusie dat Ismaël, Hagar, zijn moeder en zelfs Abraham in de pre- Islamitische Arabische traditie absoluut niet bestaand zijn." (14)

Hij beweert dat omdat de Arabieren "de historische herinnering aan een vleselijke en zelfs geestelijke gehechtheid aan Abraham door zijn Ismaelietische afstamming niet hebben bewaard", het is absurd om een ​​dergelijke basis te gebruiken, "die in feite helemaal niet bestaat, voor pseudo -theologische of mystieke conclusies met betrekking tot de oorsprong van de islam." (15)

De ware kinderen van Abraham

De ware kinderen van Abraham zijn zij die de werken van Abraham doen, zij die de vervulling van de belofte aan de Patriarch in Jezus Christus, onze Heer, aanvaarden.

Dus, Paulus zegt de Galaten: "Want kinderen van God zijt gij allen door het geloof in Christus Jesus;….en wanneer gij Christus toebehoort, dan zijt gij ook het kroost van Abraham en erfgenamen volgens Belofte.” (Galaten 3:26, 29).

Toen de Schriftgeleerden en Farizeeën beweerden de kinderen van Abraham te zijn, antwoordde Jezus hen: "Ze gaven Hem ten antwoord: Onze vader is Abraham. Jezus sprak tot hen: Zo gij kinderen zijt van Abraham, doet dan ook de werken van Abraham. Maar nu zoekt gij Mij te doden: een mens, die u de waarheid gezegd heeft, welke Hij van God heeft gehoord: zo iets deed Abraham niet.” (Johannes 8: 39-40).

Moeten we broederschap of het evangelie prediken?

Bij hetzelfde publieke gehoor zei paus Franciscus: "Maar wat God wil is broederschap onder ons en op een speciale manier ... met onze broeders, Abrahams kinderen zoals wij, de moslims."

Onze Heer Jezus Christus heeft de apostelen niet de opdracht gegeven broederschap onder alle religies te prediken, maar eerder: "Gaat dus heen; onderwijst alle volken, doopt ze in de naam van den Vader en van den Zoon en van den Heiligen Geest, en leert ze onderhouden al wat Ik u heb geboden." (Mattheüs 28: 19-20).

Dit is de missie van de opvolgers van de apostelen, en met name de paus, de opvolger van Sint Petrus. Helaas is dit niet wat we zien in de betreurenswaardige dagen waarin we leven. Moge God in zijn genade medelijden met ons hebben en deze dagen verkorten.

Voetnoten

1. Luiz Sérgio Solimeo, “Theological and Canonical Implications of the Declaration Signed by Pope Francis in Abu Dhabi,” TFP.org, 27 feb. 2019, https://www.tfp.org/theological-and-canonical-implications-of-the-declaration-signed-by-pope-francis-in-abu-dhabi/.

2. Francis, “Generale Audiëntie” 3 april 2019, Vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/en/audiences/2019/documents/papa-francesco_20190403_udienza-generale.html.

3. Leo XIII, Encyclical Libertas praestantissima, Vatican.va, 20 juni 1888, nr. 33, http://w2.vatican.va/content/leo-xiii/en/encyclicals/documents/hf_l-xiii_enc_20061888_libertas.html.

4. Reginald Garrigou-Lagrange, O.P., Reality: A Synthesis of Thomistic Thought, accessed 12 april 2019, https://www.ewtn.com/library/theology/reality.htm.

5. Franciscus, “Generale Audiëntie.” (nadruk van mij)

6. Joods en moslim monotheïsme ontkent de drie-eenheid en is daarmee niet gelijk aan christelijk monotheïsme: “De Drie-eenheid is de essentie van God”, zoals benadrukt werd door E.H. Antoine Moussali. Zie La Croix et le Croissant, (Parijs: Éditions de Paris, 1998), 19.

7. Zie Louis Massignon, Annuaire du Monde Musulman (Parijs: Presses Universitaires de France, 1955), 217.

8. Lorenzo Perrone, “‘Abraham, Père de Tous les Croyants’ Louis Massignon et l’Apostolat de la Prière,” Proche-Orient Chrétien, 60, 2010, 106, http://www.academia.edu/1287868/_Abraham_p%C3%A8re_de_tous_les_croyants_Louis_Massignon_et_l_%C5%93cum%C3%A9nisme_de_la_pri%C3%A8re. Zie Luiz Sérgio Solimeo, Islam and the Suicide of the West (Spring Grove, Penn.: The American Society for the Defense of Tradition Family and Property, 2018), hoofdstuk 12 en 18.

9. Zie Christian S. Krokus, “Louis Massignon’s influence on the teaching of Vatican II on Muslims and Islam,” Islam and Christian–Muslim Relations, vol. 23, 2012, Issue 3, 329–345, Jun. 22, 2012, http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/09596410.2012.686264; Neal Robinson, “Massignon, Vatican II and Islam as an Abrahamic religion,” Islam and Christian–Muslim Relations, vol. 2, 1991, Issue 2, 182-205, 10 april 2007, http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/09596419108720957?src=recsys.

10. François Jourdan, Dieu des Chrétiens, Dieu des Musulmans: Des repères pour comprendre (Paris: Éditions de L’Oeuvre, 2008), 42.

11. Eléonore de Vulpillières, “Islam et christianisme: Les impasses du dialogue interreligieux−L’islamologue François Jourdan revient sur les différences spécifiques qui distinguent l’islam du christianisme,” Le Figaro, 22 jan. 2016, http://www.lefigaro.fr/vox/religion/2016/01/22/31004-20160122ARTFIG00344-islam-et-christianisme-les-impasses-du-dialogue-interreligieux.php.

12. Antoine Moussali, La Croix et le croissant (Paris: Éditions de Paris, 1998), 50–55.

13. Ibid., 55.

14. René Dagorn, La geste d’Ismael d’après l’onommastique et la tradition arabes (Geneva: Librairie Droz, 1981), 377.

15. Ibid.

De H. Kruisweg

Sint Louis-Marie Grignion de Montfort

Gebed vóór den Kruisweg.

IK vereenig mij met U, Koningin der harten, om dezen Kruisweg te volgen, zooals Gij eens den lijdensweg van uw Goddelijken Zoon betreden hebt. Leen mij uw hart, om mijne zonden te verfoeien, en in mijn hart een vurige liefde tot mijn Gekruisten Verlosser te ontsteken. Geef, dat ik, bij het herdenken van het allersmartelijkst lijden van Jezus, een waar berouw gevoele over mijne zonden, en het vaste voornemen make, liever alles te lijden dan mijn liefdevollen Verlosser en U, mijne dierbare Moeder, nog eens door mijne misslagen te bedroeven.

Vergezel mij op dezen droeven lijdensweg, mij, uw kind, uw slaaf uit liefde, die U geheel en onverdeeld toebehoor ; want ik wil den Gekruisten Godmensch aanbieden de gevoelens van uw onbevlekt Hart, en U verzoeken Hem in mijne plaats te loven, te prijzen en te aanbidden.

Heil'ge Moeder, wil mij hooren !

Met de wonden mij doorboren,

Die Hij aan het kruishout leed.

1e STATIE.

Jezus wordt ter dood veroordeeld.

Wij aanbidden en loven U, Christus.

Omdat Gij door uw heilig Kruis de wereld verlost hebt.

Ecce home. Zie den mensch, zegt Pilatus, en vertoont den Goddelijken Heiland, een purperen soldatenmantel om de schouders, een doornenkroon op het hoofd, aan het opgehitste Joodsche volk. Ziedaar den mensch, die de zonden der menschen, zijne broeders, op zich genomen heeft en ze met zijn bloed uitboet. Jezus, Koning der koningen, de Heer van het heelal, de Zoon van God, tot spotkoning uitgekreten ! En toch, met wat grenzelooze liefde en goedertierenheid laat de zachtmoedige Jezus de met bloed overgoten oogen rondwaren over die uitzinnige menigte, welke nog niet is voldaan, maar bloeddorstiger zijn kruisdood vordert : « Weg met Hem ! Kruisigt Hem ! »

Maria, mijne Moeder, ik bied den verguisden Verlosser de gevoelens aan, die U op dat droevig oogenblik bezielden ; ik aanbid Hem met en door U. Het bloed van uw teerbeminden Zoon, ter mijner verlossing gestort, kome over mij, niet tot mijn veroordeeling, zooals over de Joden, maar tot reiniging mijner zonden, tot mijne rechtvaardiging en heiligheid, tot mijne zaligheid.

Onze Vader. Wees gegroet. Eere zij den Vader.

Ontferm U onzer, Heer, ontferm U over ons.

Heil'ge Moeder, wil mij hooren !

Met de wonden mij doorboren,

Die Hij aan het kruishout leed.

2e STATIE.

Jezus neemt het kruis op zijne schouders.

Wij aanbidden enz.

O Jezus, mijn Verlosser, toen U de beulen het kruishout aanboden, voorzaagt Gij al de gruwzame folteringen, die U nog te wachten stonden. Maar toch, met wat liefderijke teederheid aanschouwt Gij dat schandhout, vanwaar de volheid uwer liefde over het menschdom zal afstroomen ! Met welke vurige liefde omarmt Gij dat voorwerp van smart en schande, dat weldra een teeken van heil en verheerlijking zal worden voor het vrijgekochte menschdom ?

Gij ook, Maria, neemt het kruis aan, niet op uwe schouders, maar in uw hart. Met uw welbeminden Zoon wilt Gij de groote offerande der verzoening helpen opdragen. Met God de Vader offert Gij, onze Medeverlosseres, uw dierbaren Zoon tot onze zaligheid op, en aanvaardt de toekomstige kinderen Gods tot uwe kinderen. Nooit zal ik U genoeg voor die overgroote weldaad kunnen bedanken ! Geef, dat ik dit onschatbaar liefdewerk moge begrijpen en in navolging van mijn Goddelijke Verlosser en van U, zoo niet met vreugde, dan toch met geduld en gelatenheid al de kruisen moge dragen, die Gij mij in uwe goedheid toezendt.

Onze Vader enz.

3e STATIE.

Jezus valt ten eersten male onder het kruis.

Wij aanbidden enz.

O mijne Moeder, welk een zwaard van droefheid gaat niet door uw zwaar gefolterd hart, nu Gij den Zaligmaker, uw Zoon, onder den last des kruises ziet heenwankelen. Hij gaat gebogen onder den zwaren kruisbalk, zijne voeten zijn verscheurd en bebloed ; uitgeput door bloedverlies is Hij nauwelijks in staat den eene voet voor den anderen te zetten ; elke stap doet Hem bijna struikelen. O Maria, daar stort Hij onmachtig neder ! De beulen rukken Hem ruw en baldadig overeind ! Ach, wat foltering voor uw moederhart ! In die droeve stonde dacht Gij aan ons, smartvolle Moeder, aan ons, uwe arme kinderen, die zoo dikwerf door den vijand onzer zaligheid verwonnen en vertrapt, ons in het slijk der zonden wentelen. Behoed mij tegen de strikken en lagen des duivels ; reik mij uwe moederhand toe, wanneer ik gevallen ben ; richt mij op en voer mij tot Jezus, de ware Schoonheid, de ware Gerechtigheid, het ware Geluk !

Onze Vader enz.

4e STATIE.

Jezus ontmoet zijne Moeder.

Wij aanbidden enz.

Jezus sleept het zware kruishout voort. De Apostelen hebben hun dierbaren Meester verlaten. Gij alleen, onze Moeder en Medeverlosseres, volgt zijn bebloede voetstappen. Als eerste der uitverkorenen, bewandelt Gij ook 't eerste den weg der uitverkorenen ; U het eerst naar het gebod der Zaligmaker schikkend, neemt Gij uw kruis op en volgt Hem naar den Golgotha, om er geesterlijkerwijze met Hem gekruisigd te worden.

Op dien lijdensweg ontmoeten Jezus' blikken de uwe, vol weemoed en medelijden ; blikken, die van weerszijden als scherpe, gloeiende pijlen twee minnende harten doorboren ! O Maria, door den Goddelijken Zaligmaker te volgen op den lijdensweg, geeft Gij aan uw liefdevollen Zoon een bewijs van moederlijke teederheid en getrouwheid, en leert Gij ons, dat wij, naar uw voorbeeld, de bloedige voetstappen van Jezus moeten volgen en langs den lijdensweg ten Hemel moeten opklimmen. Door U te vergezellen zijn wij verzekerd tot Jezus te komen. Geef, dierbare Moeder, dat ik dezen met doornen bezaaiden weg ten einde toe, onder uwe moederlijke leiding moge volgen !

Onze Vader enz.

5e STATIE.

Simon van Cyrene wordt gedwongen het kruis te dragen

Wij aanbidden enz.

Wie na Mij wil komen, zegt de lijdende Zaligmaker, verloochene zich zelven, neme het kruis op en volge Mij. Hard klinken deze woorden voor ons, o Jezus, maar toch willen wij niet met de Joden zeggen, dat wij ze niet verdragen kunnen. Maar uit ons zelve zijn wij niet bij machte dit voorschrift na te komen ; wij roepen daartoe uw bijstand in, Maria. Door U ondersteund en door uw voorbeeld voorgelicht, wil ik mijn vleesch met zijne driften kruisigen, en gelaten en geduldig mijn kruis dragen.

Verheven Kruisheldin, versterk mij in dit ernstig voornemen, en leer mij, onder uwe leiding, den voor ons zoo moeilijke kruisweg te bewandelen dien Jezus en Gij voor onze zwakke schreden gebaand en geëffend hebt. Niet onwillig zooals Simon van Cyrene, maar met onderworpenheid en met onbezweken moed, wil ik voortaan Jezus Kruis' op mijne schouders nemen. Uw moederlijke bijstand zal mij den last verlichten en de volharding geven.

Onze Vader enz.

6e STATIE.

Veronica droogt Jezus' aangezicht.

Wij aanbidden enz.

De H. Veronica, door medelijden bewogen, baant zich een weg door het volk, de beulen en soldaten, en biedt den lijdende Zaligmaker een witten doek aan, waarin het gekneusd en bebloed aangezicht van Jezus wordt afgedrukt. Met welke teederheid en vurige liefde beschouwt de Moeder van smarten dit afdruksel van Jezus' bloedig gelaat ! Met welke ontroering drukt Zij er hare lippen op, en vraagt Zij vergiffenis voor de menschen, die dit aanbiddelijk gelaat zoo wreed hebben gewond en verscheurd !

Smartvolle Moeder, bied God den Vader dit bebloede en doodsbleeke gelaat aan, tot vergeving mijner zonden. Ach, mijne zonden hebben op dit weleer zoo schoone gelaat die bloedige sporen gegroefd ! O alles overtreffende liefde van den Zaligmaker !

Ook het H. Doopsel gaf mijne ziel de blankheid der lelie ; maar helaas, de zonden hebben hare schoonheid bevlekt. Geef haar, dierbare Moeder, den vroegeren glans, de vroegere zuiverheid weder.

Onze Vader enz.

7e STATIE.

Jezus valt ten tweeden male onder het kruis.

Wij aanbidden enz.

Met moeite sleept Jezus den zwaren kruisbalk voort. Uitgeput van vermoeienis en van bloedverlies, struikelt Hij schier bij elke schrede. O Maria, daar stort Hij ten tweeden male onmachtig neder, daar ligt Hij plat ter aarde !

Wiens hart zou ongevoelig blijven bij zulk een lijden ? Maar ook, wie onzer zou nog durven morren bij de beproevingen, ons door de Goddelijke Voorzienigheid toegezonden ?

Ach, hoe dikwerf ook heb ik niet gestruikeld op den weg des kruises ! Hoe dikwerf was ik niet ontmoedigd bij het zien van mijn misslagen zonder tal ? O mijne goede Moeder, nu begrijp ik, waarom ik zoo dikwijls gevallen ben : ik bouwde te veel op eigen krachten. Voortaan zal het anders zijn. Met kinderlijken dank en kinderlijke volgzaamheid zal ik de hand aannemen, die Gij mij in uwe overgroote liefde toereikt. Onder uwe leiding zal ik niet afdwalen, onder uwe bescherming niet bezwijken, maar ongedeerd het doel mijner pelgrimsreize op aarde bereiken. Dit is mijn vast besluit, zegen het.

Onze Vader enz.

8e STATIE.

Jezus spreekt tot de weenende vrouwen.

Wij aanbidden enz.

De woorden van den Goddelijken Zaligmaker tot de vreemde vrouwen, moeten ons met vreeze vervullen : « Indien men zoo handelt met het groene hout, wat zal er dan geschieden met het dorre ? » Indien de gerechtigheid Gods zoo zwaar drukt op de schouders van den Heilige, die voor onze boosheden verantwoordt, hoe streng zal dan de straf niet wezen van hem, die geen voordeel doet met de prijs der verlossing ?

Allerheiligste Maagd, Gij zijt de Schatbewarster der genaden Gods. Tot U neem ik mijn toevlucht, om genade van een berouwvol hart te verkrijgen.

Toevlucht der zondaars, bid voor ons !

Ik verzaak aan den duivel, aan zijn ingevingen, aan zijne begoochelingen en bedriegelijke voorspiegelingen, en wijd mij geheel en onverdeeld, met al wat ik ben en alles wat ik heb, aan U toe. Met uwe hulp kan ik de doopgeloften, die ik thans hernieuw, getrouw naleven.

Onze Vader enz.

9e STATIE.

Jezus valt ten derden male onder het kruis.

Wij aanbidden enz.

Voordat den Goddelijken Zaligmaker den steilen weg naar den Calvarieberg is opgeklommen, stort Hij een derde maal zieltogend onder het kruis.

O Maria, hoe gaarne zoudt Gij uw uitgeputten Zoon willen bijstaan en helpen, gelijk Gij zoo dikwerf zijne kinderlijke zwakheid ondersteundet. Och, mocht het U gegeven zijn het kruis in zijne plaats te dragen !

Hetzelfde medelijden vervult U tegenover de zondaars, die onder den zondenlast neergezonken zijn. Gij wilt hen oprichten, en belooft hun barmhartigheid en vergeving. Op de bevoorrechte rots van Lourdes hebt Gij dit plechtig verzekerd, en ons een duidelijk bewijs willen geven van uwe liefde jegens de zondaars, door ons aan te sporen voor hen te bidden en boete te doen. Aan uw liefderijk verlangen wil ik voldoen door mijne gebeden en verstervingen, door mijn ijver voor het zielenheil. Want mijn vurigste wens is, dat Gij moogt heerschen als Koningin over alle harten.

Onze Vader enz.

10e STATIE.

Jezus wordt van zijne kleederen beroofd.

Wij aanbidden enz.

Met helsche wreedheid rukken de beulen den Goddelijken Zaligmaker den mantel van de schouders en de doornenkroon van het hoofd. Zij trekken het kleed zonder naad over het hoofd uit. Helaas ! het gewaad kleeft overal in de open wonden, alle kwetsuren zijns lichaams worden geweldig heropend en vernieuwd !

Welk schouwspel voor eene moeder ! Moeder van smarten, thans zien uwe oogen, hoe schrikkelijk het lichaam van uwen Zoon is verscheurd, gekneusd, doorkerfd : het is ééne wonde van het hoofd tot de voeten.

Gij ook verlangt van mij, dierbare Moeder, dat evenals Jezus van alles ontbloot werd, ik mij van alles onthechte, mij aan aardsche zaken onttrekke, om door U Jezus geheel en onverdeeld toe te behooren, en Hem alleen te beminnen en te dienen. Dit is voortaan mijn vurigst verlangen, mijn eenig streven.

Onze Vader enz.

11e STATIE.

Jezus wordt aan het kruis genageld.

Wij aanbidden enz.

Met ruw geweld grijpen de beulen de handen en voeten van den Allerzachtmoedigste, en drijven er met ruwe hamerslagen een langen nagel door. Het bloed gutst uit de wonden, het geheele lichaam des Heeren siddert, en de ledematen krimpen samen van smart ; zijne borst hijgt en zucht.

Smartelijk weergalmen die slagen in uw minnende moederharte, o Maria ! 't Is U, als werdt Gij zelve aan het kruis genageld. Een voor een beschouwt Gij de bloedige wonden, die het lichaam van uw gekruisten Zoon overdekken, en waaruit de zaligheid der menschen nederdruppelt ; Gij vangt de smartelijke verzuchtingen van Jezus in uwe ziel op, en vereenigt uw lijden met het zijn (St. Ambros.).

Hemelsche Vader, met vertrouwen durf ik voor uw troon naderen ; want ik bied U het smartvolle lijden van uw Goddelijke Zoon en van de Moeder van smarten aan. Ik smeek U door deze verdiensten mijn dood te zegenen, en mijne ziel in de hemelsche glorie te geleiden.

Onze Vader enz.

12e STATIE.

Jezus sterft aan het kruis.

Wij aanbidden enz.

De Godmensch worstelt met den dood. Een kil zweet parelt op zijn voorhoofd ; zijne uitgemergelde wangen vallen nog meer in en verbleeken ; op zijn loodkleurige geopende lippen ligt een smartelijke trek. Hij laat zijne met bloed overgoten oogen nog een srondgaan over het geschapene, werpt nog een blik van weemoed en afscheid op zijn teergeliefde Moeder, slaakt een luiden kreet, buigt het hoofd en sterft.

Maria, mijne Moeder, wie beschrijft uwe smart op dat plechtig en smartvol oogenblik ? Uw eenige Zoon is dood ! Ziedaar dan waartoe Hem zijne liefde tot de menschen gebracht heeft. De Meester sterft voor zijn slaaf, de Koning voor zijn onderdaan, God voor zijn schepsel !

Maria, door Jezus aan het kruis tot mijne Moeder uitgeroepen, geef, dat dit alles overtreffend liefdebewijs nooit uit mijn geheugen en mijn hart moge gewischt worden. In dankbare bewondering en berouwvolle droefheid kniel ik met U aan den voet des kruises neder, aanbid den liefderijksten der Weldoeners, en beloof Hem mij in alles aan zijn aanbiddelijken Wil en uwe moederlijke leiding en vorming te onderwerpen.

Onze Vader enz.

13e STATIE.

Jezus wordt van het kruis afgenomen.

Wij aanbidden enz.

Met onuitsprekelijke smart ontvangt Maria het bebloede, mismaakte, verscheurde lichaam van haren Zoon in hare armen, op haren schoot. Allerheiligste Maagd ! Gij die met zooveel liefde voor onze zaligheid uw Zoon aan de wereld hebt gegeven ; zie, de wereld geeft Hem U weder, maar acxh, in welken staat ! (Alphonsus)

Allerteederste Moeder, bewonderenswaardige Kruis-heldin, met Jezus werp ik mij in uwe armen. Daar wil ik rusten, daar ben ik in veiligheid te midden van de gevaren der wereld ; daar vind ik die kalmte, die gerustheid, die zoetheid, welke de schepselen mij niet kunnen bieden.

Maar ik gevoel het, om op uw schoot te kunnen rusten, moet ik gelijk zijn aan een klein, onschuldig kind, zonder hoogmoed, zonder eigenwaan, zonder eigenliefde, zonder wantrouwen, zonder wereldse zorgen. Geef, o Moeder, dat ik zoo een kind moge worden ; ik vraag het U door de verdiensten van Jezus' kruisdood en van uwe smarten.

Onze Vader enz.

14e STATIE.

Jezus wordt in het graf gelegd.

Wij aanbidden enz.

Jezus' lichaam wordt naar het graf gedragen en begraven. Ondoorgrondelijke verborgenheid van vernedering en liefde ! De Koning van hemele en aarde, die in een vreemd verblijf ter wereld kwam, heeft geen graf in eigendom, om daarin te rusten ! Maar in geen enkel heiligdom der wereld, hoe rijk en trotsch ook, werden Jezus reiner en liefdevoller lofprijzingen en dankbetuigingen gebracht. Zijne grafstede wordt versierd door de teederheid Zijner Moeder, de liefde van den H. Johannes, de boetvaardige tranen van Magdalen, de kloekmoedigheid van Joseph en Nicodemus. Met deze Heiligen werp ik mij voor Jezus' grafstede neder, om mijne zonden en ondankbaarheid te beweenen, en de belofte te doen een nieuw leven te beginnen.

Ja, Koningin der harten, ik wil een nieuw leven beginnen : een leven , zuiver en heilig ; een leven, onverdeeld toegewijd aan uwe vereering, geheel afhankelijk van uwe moederlijke leiding. Bid voor mij, alleheiligste Maagd, dat ik den ouden mensch der zonde in mij verwinne, en in nieuwheid des levens wandele. (Rom. VI, 4)

Onze Vader enz.

Sluitgebed.

Alvorens dit heiligdom te verlaten, wil ik U, Koning der harten, mijnen kinderlijken dank betuigen voor de genaden die ik door uwe tusschenkomst, bij het overdenken van Jezus' lijden en het uwe verkregen heb. Geef, dat ik deze vruchtbaar make, en al de voornemens vervulle waartoe Gij mij opgewekt hebt.

O heilige Maagd Maria, mijne Meesteresse, ik draag mij geheel an U op ; ik beveel mij aan in uwe gezegende trouw, bijzondere bescherming en in den schoot uwer barmhartigheid, voor nu, voor alle dagen mijns levens, en voor het uur van mijnen dood ; ik beveel U aan mijn lichaam en mijne ziel, al mijne verwachtingen en vertroostingen, al mijn bekommeringen en allenden, mijn leven en het einde van mijn leven ; opdat door uw heilige voorspraak en verdiensten, al mijne werken gericht en geregeld worden naar den wil van uwen Goddelijken Zoon. (Mgr. van der Ploeg).

Amen.

Vijfmaal Onze Vader, Wees gegroet en Eere zij den Vader, enz.

†

Vastenmeditatie op de passie van Christus

1 maart 2018 | Plinio Corrêa de Oliveira

De volgende vasten meditaties gaan over het lijden, in de echt katholieke zin van het woord. Het was door het kruis dat onze goede Heer de poorten van de hemel voor ons opende en het zal door het door ons geaccepteerde lijden zijn, dat we ooit in staat zullen zijn om die Hemelse poorten binnen te gaan.

De kerk is het mystieke lichaam van Christus. Toen onze Heer Paulus op weg naar Damascus vroeg: "Saul, Saul, waarom vervolg je mij?", zei onze Heer hem dat Saul door het vervolgen van de Kerk Hèm vervolgde, Christus vervolgde. De Kerk vervolgen is Jezus Christus vervolgen, en als de Kerk vandaag wordt vervolgd, is het Christus die vervolgd wordt.

In zekere zin wordt de passie van Christus in onze dagen herhaald.

De ondraaglijke pijn in de tuin

EERSTE MEDITATIE

"Jezus dan, wetende alle dingen, die over hem zouden komen, ging uit en zei tot hen:" Wie zoekt gij? "Zij antwoordden hem: 'Jezus van Nazareth.' Jezus zei tegen hen: 'Ik ben het.' En Judas, die Hem verraadde, stond bij hen. Zo snel als Hij tegen hen had gezegd: 'Ik ben het; deinsden ze terug en vielen op de grond. Wederom daarom vroeg hij hen: "Wie zoekt gij?" En zij zeiden: "Jezus van Nazareth." Jezus antwoordde: "Ik heb u gezegd, dat Ik het ben. Zo gij Mij zoekt, laat hèn dan gaan." (Johannes 18: 4-8)

Toen onze Heer werd gearresteerd, deed hij twee schijnbaar tegenstrijdige dingen. Aan de ene kant sprak hij met zo'n gezaghebbende stem dat zijn luisteraars op de grond vielen. Aan de andere kant, bukte Hij zich om het oor van Malchus op te rapen, doorklieft door het zwaard van Peter en weer aan het hoofd van de man te bevestigen. Hij die vrees aanjoeg troostte ook. Hij die met kracht spreekt, geneest het afgehakte oor. Zit hier geen les in?

Onze Heer is altijd oneindig goed. Hij was goed voor hen die Hem die avond zochten als Jezus van Nazareth, en ook goed bij het vervangen van het oor van Malchus. Als we goed willen zijn, moeten we leren om de goedheid van onze Heer te imiteren. We moeten van Hem leren dat er momenten zijn waarop het nodig is om te weten hoe we de vijanden van het Geloof energetisch naar de grond kunnen werpen, en om te weten wanneer het nodig is om medeleven te tonen aan degenen die ons pijn willen doen.

Waarom zei onze Heer: "IK BEN HET"? Was het alleen om degenen die hem wilden arresteren fysiek door elkaar te schudden? Waarom zou zoiets gebeuren als Hij zich een tijdje later vrijwillig zou overgeven? De reden is dat als Hij zo hard sprak in hun oor, alleen zodat Hij nog harder tot de harten kon spreken.

We weten niet of die mannen uiteindelijk hebben geprofiteerd van de genade die ze hebben ontvangen, maar de angst die ze stellig voelden toen ze vielen bij het geluid van de stem van de Meester was net zo waardevol als toen diezelfde stem riep: "Saul, Saul, waarom vervolg je? Me?"

Onze Heer sprak hard in de oren. Hoewel ze op de grond vielen, verhief dezelfde stem die de lichamen trof en de oren verdoofde ook de zielen die zich vernederden door de oren van de geest die doof waren te openen. Soms is het nodig om krachtig te spreken om te genezen.

TWEEDE MEDITATIE

"Toen trok Simon Petrus een zwaard, trok het en sloeg de dienaar van de hogepriester en sneed zijn rechteroor af. En de naam van de dienaar was Malchus. "(Johannes 18:10)

De Verlosser handelde anders met Malchus. Toen Hij zijn oor verving, afgesneden als gevolg van de ijver van Sint Petrus, wilde Onze-Lieve-Heer hem een ​​tijdelijk goed geven. Echter, door zijn oor te genezen, wilde Onze Heer boven alles het oor van zijn ziel openen. Dus, Hij die de spirituele doofheid van enkelen had genezen met de dwingende kracht van Zijn Goddelijke stem, genas dezelfde spirituele doofheid van Malchus met woorden van zoetheid en een fysiek wonder.

We leven in een tijdperk van vreselijke spirituele doofheid. Als er ooit een tijd was dat de mensheid naar Gods stem moest luisteren, dan is het wel onze tijd; maar de onze is ook een tijdperk dat zeker het hardste hart heeft.

De Goddelijke Meester laat ons zien dat, als we onze eigen geestelijke doofheid willen genezen, evenals die van onze buren, Hij de enige is die dit kan doen, aangezien menselijke middelen nutteloos zijn.

Laten wij één zijn met de blinde man van het Evangelie die tot Onze-Lieve-Heer riep: "Domine, ut videam!" - "Here, dat ik mag zien!"

Laten we gebruik maken van de vieringen van de Heilige Week om Hem te vragen ons te helpen om te horen: "Domine, ut audiam!" - "Heer, dat hoor ik!" We weten niet hoe onze Heer onze geestelijke doofheid zal genezen - het maakt ook niet uit. Laten we Zijn Goddelijke wil vervullen, of Hij nu spreekt met de vreselijke stem van berisping en straf, of met de zoete stem van troost. Wat er echt toe doet is dat we Hem smeken: "Here, dat zal ik horen!"

Laten we ten minste met hart en ziel luisteren naar de stem van onze Heer door oprecht onze ziel te openen voor de genaden die Hij ons schenkt, die in ons de volheid van het koninkrijk van Jezus Christus tot stand brengt, die de vijanden van de kerk hopen te verbannen van de aarde.

De geseling

"Toen nam Pilatus Jezus gevangen en geselde Hem." (Johannes 19: 1).

Pilatus dacht dat hij, door Jezus te geselen, de menigte tevreden zou stellen en zo in staat zou zijn om Hem de vrijheid terug te geven. Dit is hoe de zwakken altijd denken: compromis, toegeven aan het kwaad om het te sussen. Dit maakt het alleen maar erger.

De folteraars boeiden Zijn handen en brachten hem naar de pilaar te midden van slagen, duwen en gelach. Zijn zachtmoedigheid, goedheid en gewillige onwil om Zichzelf te verdedigen, stond in schril contrast met de wrede, zinloze en brutale haat. Oh dwaze illusie dat hij door Zijn handen te binden geïmmobiliseerd zou worden! Het zou genoeg voor Hem zijn om te zeggen, "Koorden, losmaken", en ze zouden op de grond vallen! Had Hij het zo gewenst, dan zouden de koorden ook slangen kunnen zijn om zijn boosdoeners aan te vallen.

Wat buitengewoon is, is dat Hij zichzelf gaf om gegeseld te worden. We kunnen ons Zijn zoete gekreun voorstellen, Zijn meest Heilige Lichaam kronkelt van de pijn, Zijn aanbiddelijk vlees verscheurd door de zweep. Dit was het vlees van de Godmens! Hij stond, vol van waardigheid, zachtmoedig en zonder protest, in gesprek met de eeuwige Vader in Zichzelf.

We kunnen ons ook op dat moment de Zoon van God voorstellen, de oppergouverneur van alles dat gebeurd, denkend aan de gezegende beschaving die ooit zou worden gebouwd op de verdiensten van Zijn Passie. Helaas, Hij zag ook dat op een bepaald moment de Christelijke naties zich tegen Hem zouden keren en zouden worden gedomineerd door een anti-beschaving. Omdat deze wereld een persoonlijke God zou ontkennen, zou het ook de persoonlijkheid en individualiteit van de mens ontkennen.

Omdat deze wereld een persoonlijke God zou ontkennen, zou het ook de persoonlijkheid en individualiteit van de mens ontkennen.

In deze afgeplatte anti-beschaving zou de mensheid de totale gelijkheid bevestigen en aldus verslaafd raken aan een rebelse communistische utopie. Deze utopie zou eigendom ontkennen, en daarom gerechtigheid; zou het gezin, en dus de zuiverheid, ontkennen; zou religie ontkennen, en daarom alles wat heilig is; zou traditie, en daarom geschiedenis, ontkennen. Door alle waarden te inverteren zou deze anti-beschaving een grote chaos veroorzaken, een groot vacuüm waarin de voormalige christelijke volkeren zouden verdrinken. Deze anti-beschaving is de tirannie van materie, van de machine, van anonimiteit, en van atheïsme - in één woord, de regering van Satan.

Onze Heer had kunnen jammeren zoals de profeet David: "Wat voor winst is er in mijn dood ...?" (Psalm 30: 9) Wat voor winst is er in mijn bloed, dat ik zo royaal en zo overvloedig vergoot?

De bekroning met doornen

"En de soldaten weven een doornenkroon, legden die op zijn hoofd; en zij doen Hem een ​​purper kleed aan." (Johannes 19: 2)

Onze God, gekroond met doornen! Bewijst dit niet dat Gods majesteit de majesteit van de pijn is? Laten we lijden accepteren: lijden aan vernederingen; lijden aan onrecht; lijdt onder de onvermoeibare inspanningen om goed te doen; lijden aan zelfverloochening. Het lijden uit het Christendom te halen, is om Christus te beledigen die een doornenkroon aanvaardde. Christen zijn en bang zijn om voor God te lijden, is om God te reduceren tot een bankier die voldoet aan al onze grillen, of om een ​​eenvoudige dienaar die ons helpt bij ons verzoek. Lijden van het christendom elimineren is het verwijderen van de ruggengraat.

Zijn we alleen vrienden bij mooi weer? Inderdaad, het is niet christelijk om bang te zijn om onszelf te offeren voor Christus, onze grootste vriend. Laten we niet het misdrijf begaan om Jezus op Golgotha ​​te verlaten. Laat ons Hem niet in het gezicht slaan, die gewond is uit liefde voor ons, door te zondigen. Laten we geen harteloze hyena's zijn, maar eerder "zachtmoedig en nederig van hart" als Hij. (Mattheüs 11:29).

Het kruis dragen

"Zelf droeg Hij het kruis. Zo trok Hij naar buiten naar de zogenaamde Schedelplaats, die in het hebreeuws Gólgota wordt genoemd." (Johannes 19:17)

Ieder van ons heeft een kruis om te dragen. Ieder van ons zou graag iets zijn wat hij niet is, iets hebben dat hij niet heeft, om iets te bereiken wat hij niet kan. We moeten loslaten wat we niet zijn, hebben wat we niet hebben, en bereiken wat we niet kunnen; dit is de manier voor ons allemaal.

Moge onze Heer ons liefde geven voor ons kruis, net zoals Hij dat had gedaan voor de Zijne. In plaats van het Heilige Hout met afkeer te dragen, omarmde en kuste onze Verlosser het, omdat Hij Zijn missie op aarde vervulde. Ons kruis bestaat uit het vervullen van onze missie. Laten we het met tranen omarmen, maar liefdevol. En laten we zeggen: "Ik zal nooit ophouden om kracht te vragen, en ik zal zo mijn kruis dragen naar het hoogtepunt van mijn Golgotha!"

Onze Heer verdroeg elke pijn alsof Hij een koning was die naar zijn kroning ging. Hij deed dit met waardigheid, met sereniteit, standvastig en zonder aarzeling. Niets werd hem bespaard, fysiek of spiritueel. Hij ging de diepte van het lijden binnen met de oplossing van een held, en verscheen dus voor de gerechtigheid van de eeuwige Vader, luisterrijk in pijn. Dit is hoe Hij de mensheid redde: bij elke stap gebeurde het ergste aan Hem, toch accepteerde Hij alles, geheel, zonder om enige vertraging te vragen. Hij heeft nooit iemand gevraagd om medelijden met Hem te hebben. Het lijden was zo, dat Zijn kracht soms faalde, maar Hij stond onmiddellijk op en ging door.

Deze gedachte helpt me mijn zwakheid te overwinnen! Als ik onze Heer Jezus Christus in Zijn sublieme schoonheid en heiligheid wil ontmoeten, moet ik ook mijn eigen kruis omhelzen.

De kruisiging

EERSTE MEDITATIE

"Toen ze op de plaats waren gekomen, die Calvarie wordt genoemd, sloegen ze Hem aan het kruis." (Lukas 23:33).

Voorafgaand aan de kruisiging kunnen we ons de oneindige schoonheid van Onze-Lieve-Heer voorstellen, de schoonheid van Zijn lichaamsbouw en de helderheid van Zijn Heilig Gezicht, waar de esthetische principes van het universum aanwezig waren. De gratie van Zijn gebaren, de elegantie van Zijn houding, de soberheid van Zijn manieren en goedheid moet een sterke aantrekkingskracht hebben uitgeoefend. Wanneer Hij sprak, wie kon zich de toon van Zijn stem voorstellen, Zijn verbuigingen en Zijn unieke uitdrukkingsvermogen?

Maar toen Hij aan het kruis genageld was, was Hij misvormd, zonder schoonheid en één massieve, bloedige wonde. Dit grote slachtoffer was de onschuld in eigen persoon. Hij had nooit gezondigd. Hij was de personificatie van deugd. Hij had nooit de behoefte om iets goed te maken, maar deed dat toch zonder maat.

Waarom? Vanwege de ernst van onze zonden. We zouden diepe droefheid en spijt moeten voelen bij het zien van Hem, de Onschuldige die zonden met de zondaar droeg. Hij die het zuiverst was, de meest heilige, droeg ze voor mij! Dit zou ons tot groot vertrouwen moeten brengen. Iemand die voor zo'n prijs verlost is, hoeft alleen maar te vragen om de noodzakelijke genade te krijgen om deugd en het goede dat hem naar de hemel leidt, te beoefenen.

Tegenwoordig worden de pijnen van Onze-Lieve-Heer veroorzaakt door de godslastering en minachting tegen de Katholieke Kerk, evenals de aanbidding van de afgoden van een heidense samenleving: egalitarisme, sensualiteit, opstand, onzuiverheid, moord, diefstal, overspel. Welke van Gods geboden worden vandaag niet overtreden? Wat is mijn houding tegenover deze situatie?

Tegenover mijn zonden en de ontoereikendheid van mijn verzoening, moet ik knielen, op mijn borst slaan en vastberaden besluiten om niet meer te zondigen.

TWEEDE MEDITATIE

"Jezus zag zijn moeder staan, en naast haar den leerling, dien Hij beminde. En Hij sprak tot zijn moeder: Vrouw, ziedaar uw zoon. Daarna sprak Hij tot den leerling: Ziedaar uw moeder. En van dat ogenblik af nam de leerling haar bij zich op."(Johannes 19: 26-27)

Sint Johannes de Evangelist stond aan de voet van het kruis en vertegenwoordigde ook een soort van top. Zijn liefde had een hoogtepunt bereikt. Hij was de 'geliefde' discipel.

Op de Heilige Donderdag had hij zijn hoofd op de borst van onze Heer gelegd en de pulsen van het Heilig Hart van Jezus gehoord, toen kloppend met liefde voor de hele mensheid. Later op de avond had hij net als de andere apostelen geslapen en was gevlucht. Hij was echter de maagdelijke apostel, de geliefde apostel, en maagdelijke zielen, zelfs in deplorabele situaties, vinden de middelen en de kracht om hun plicht te vervullen.

Aan de andere kant beschermt God de maagdelijke zielen. God trekt maagden naar zich toe. Zo heeft niet alleen Johannes de eer om de discipel van de liefde te zijn, maar ook om aanwezig te zijn op die top van liefde toen onze Heer aan het kruis stierf. Op deze manier vertegenwoordigde hij alle apostelen en redde het Apostolische College voor volledige schande.

Bovendien ontving hij in dit toppunt van liefde de ultieme beloning, omdat er geen groter geschenk kan zijn voor een persoon dan om Onze-Lieve-Vrouw als een geschenk te ontvangen. Toen Onze-Lieve-Heer zei: "Vrouw, zie uw zoon", en toen naar Johannes, "Zie, uw moeder", ontving hij een geschenk van onschatbare waarde.

DERDE MEDITATIE

"Maar een der soldaten doorboorde met een lans zijn zijde; en aanstonds vloeide er bloed uit en water." (Johannes 19:34).

Onze Heer was al gestorven toen de soldaat, bekend als Longinus, Zijn zijde doorboorde. Op deze manier schenkt het Heilig Hart van onze Heer de laatste druppel bloed, de laatste druppel water, voor onze redding. Welke extreme genade! Welke extreme goedheid! Welk extreem mededogen!

Al het bloed in het lichaam van onze Heer Jezus Christus was vergoten, om te laten zien dat Hij ons alles heeft gegeven. Hij deed dit zonder een enkele druppel tegen te houden, vanwege Zijn immense verlangen om ons te redden. Eén druppel van Zijn bloed zou voldoende geweest zijn om de wereld te redden, maar toch vergoot Hij al Zijn bloed zodanig dat de laatste druppels vermengd waren met water. Hij wilde niets achterhouden om ons te verlossen.

Mijn God, hoe vaak heb ik het Hart van Jezus doorboord als de lans van Longinus? Het zou door ernstige zonde kunnen zijn; maar zeker door mijn chronische gewoonte van onverschilligheid, wat de reden is dat ik niet verander, ik ga niet vooruit, noch wil ik vooruitgang boeken. Ik zie anderen vooruitgaan, maar wil zelf niet lastig gevallen worden.

Volgens de traditie was Longinus blind aan één oog. Een beetje van het water dat van de kant van Onze-Lieve-Heer gutste, viel op zijn blinde oog, dat werd genezen, en hij werd later een heilige. Wie weet, misschien zal ik ook deze genade ontvangen om een ​​heilige te worden. O Heer, op het moment van Uw dood, smeek ik U om mij deze genade te schenken.

VIERDE MEDITATIE

"Hij nam het af, wikkelde het in lijnwaad, en legde het in een graf, dat in de rots was uitgehouwen, en waarin nog nooit iemand was neergelegd." (Lukas 23:53).

Here Jezus, ik aanschouw Uw lichaam dat van het kruis is genomen, Uw menselijkheid schijnbaar verpletterd en Uw oneindig kostbare bloed vergoten tijdens Uw Passie. Oh Man van smarten, uw ziel en lichaam hebben zoveel geleden als een man kon lijden.

Zolang deze wereld bestaat, zul u ons model van lijden zijn met al zijn adel, kracht, zwaartekracht, zoetheid en verhevenheid. Dit is een model van lijden dat niet alleen rationeel wordt beschouwd, maar ook vanuit het oneindige perspectief van geloof; een lijden dat theologisch wordt verstaan, als een noodzakelijke boetedoening en een essentieel middel tot heiliging.

Door de oneindige verdiensten van Uw Meest Kostbare Bloed, schenk onze geest de nodige duidelijkheid om de rol van lijden in ons leven te begrijpen en ons de kracht te geven die nodig is om er echt van te houden.

Alleen door de rol van lijden en het mysterie van het kruis te begrijpen, kan de mensheid zichzelf redden van de enorme crisis die het ondergaat. Het is alleen dit begrip van lijden dat kan redden, zelfs degenen die, op het moment van de dood, Uw uitnodiging om U te vergezellen, op de Via Dolorosa verwerpen, het kan hen van de eeuwige straf redden.

Vermenigvuldig op aarde zielen die van het Kruis houden. Dit is de geweldige genade die we van u vragen deze Heilige Week in de schemering van onze beschaving.

Kuisheid binnen het huwelijk - Fr Ripperger (serie over het H. Huwelijk 2 of 5)

Een pastoor die Katholiek is.....

Een (klein?) deel van de parochianen in Bladel vind het blijkbaar vervelend dat de Rooms Katholieke pastoor ook echt Katholiek probeert te zijn. En ze sturen bisschop de Korte een protestbrief. Steun pastoor Harm Schilder en bid voor hem.

Beter was het dat parochianen een brief sturen aan de bisschop over pastoors die een loopje nemen met de regels en die dingen in de kerk toelaten die niet toegestaan zijn. Dit soort slappe pastoor, die i.t.t. pastoor Schilder niet de kerkelijke regels hanteren, steken bovendien een mes in de rug van een pastoor als Harm Schilder, die wél de regels van de Kerk hanteert.

Excellente video over kuisheid in kleding van vrouwen en mannen

Angelus bidden voor de bekering van de moslims

Na de val van Constantinopel voor de Turken in 1453, zag deze stad haar bevolking tot slaaf gemaakt worden en de Aya Sofia werd in een moskee veranderd. Paus Callixtus III vroeg de Kerk om 's morgens en' s avonds het Angelus te bidden om van God "de bekering van moslims en de vrede" te verkrijgen.

Het Angelus herdenkt de momenten van de Incarnatie van Jezus, wiens naam in het Hebreeuws betekent "God redt": de aankondiging door de engel Gabriël aan een Joods meisje genaamd Maria; Maria aanvaardt dat het Woord, het woord (dat God zelf is volgens de evangelist Johannes), het vlees aanneemt door de werking van de Heilige Geest, om Jezus te baren.

Het gebed van de Angelus ontleent zijn naam aan zijn eerste Latijnse woord "Angelus nuntiavit Mariae" (de Engel van de Heer heeft gezegd tot Maria). De eerste drie verzen zijn gemaakt van een versregel en een antwoordvers, telkens gevolgd door een Ave Maria (Weesgegroet), dat doet denken aan de christelijke mysteries van de Aankondiging, van de maagdelijke conceptie van Jezus, persoonlijke aanvaarding van de goddelijke wil door Maria, zodat het Woord bij de mensen kon komen wonen. Het gebed eindigt met een gebed dat de weg van redding door Christus samenvat.

Dit gebed wordt driemaal per dag in de Latijnse kerk gereciteerd, om zes, twaalf en achttien uur, maar dit schema kan per baan en regio verschillen. Zo luiden de klokken in Frankrijk meestal om zeven uur, twaalf uur en negentien uur. Op deze momenten klinkt er een 'angelusklok' – het angelus wordt omringd door drie maal drie klokslagen, gevolgd door een 'volledig luiden' of een hymne.

Wie zal zeggen dat dit gebed niet langer relevant is? De hordes van Allah maken er geen geheim vandaag de rest van Europa te willen veroveren, omdat dit de roeping van de islam is: om de hele wereld aan de sharia te onderwerpen.  Deze wet is even onmenselijk als demonisch, evenzeer is het waar dat na Christus alleen de Antichrist kan komen. Daarom is het dringend nodig om de bron te vinden waaruit onze specifieke geschiedenis en onze beschaving voortsproot: het Hart van Jezus, die ons dit gebod gaf: "Heb elkaar lief zoals ik van u heb gehouden. "(Johannes 15:12). Het was Zijn liefde die de heiligen en de kunsten voortbracht, zoals nergens anders, ziekenhuizen en universiteiten, het verbod op abortus en slavernij, en zelfs de liefde voor vijanden.

Als driemaal per dag, bij zonsopgang, 's middags en in de schemering, de christenen even stilstonden om zich op hun knieën het goede nieuws in gedachte te brengen: het Woord van God is geïncarneerd en aanbid God die mens werd ... dan zou het leven veranderen! Het gebed van het Angelus is een concentraat van de belangrijkste dogma's van het christelijk geloof, precies die de islam verworpen heeft: God is drie-eenheid, de goddelijkheid van Jezus, aangeduid door de maagdelijkheid van zijn moeder, zijn incarnatie, zijn dood en opstanding, en daarom de verlossing van de wereld. Als God mens is geworden, als God met ons is, dan zijn wij met Hem en reeds met Hem in het paradijs! Dit is wat voortdurend de levens van mensen telkens opnieuw in de juiste richting oriënteert: de gedachte aan God, die Liefde is, en Hem danken voor Zijn onpeilbare genade.

Het Directorium voor Volksvroomheid en Lliturgie vraagt ​​dat "geen middel mag worden verwaarloosd om het gebed van de Angelus levend te houden en de verspreiding ervan te stimuleren" (Congregatie voor de Goddelijke Eredienst en de Discipline van de Sacramenten, 2002 (Congregatie No. 195).