U begrijpt dat je hier van alles van kunt vinden, maar Katholiek kunt je deze visie sowieso niet noemen, Katholiek is immers wat overeenkomt met de leer van de Katholieke Kerk.
Pastoor Mennen heeft een goede bespreking gegeven van dit artikel van het parochiebestuur:
Sinds de jaren zestig van de vorige eeuw hebben wij in onze parochies te maken met vrijzinnigheid. Dat betekent dat men zich op sommige of op vele punten losmaakt van de overgeleverde apostolische leer en zich aanpast aan het levensgevoel van de moderne mens. Zo worden de scherpe kantjes van het geloof afgehaald om het wat verteerbaarder te maken. Niet meer wat Jezus zegt en wat de Kerk altijd geleerd heeft, telt; nee slechts acceptabel is wat ook iedereen zonder geloof wel zou kunnen accepteren. En inderdaad: u raadt het al. Dit soort “geloof” maakt zichzelf overbodig omdat het zich, ondanks allerlei gelovig klinkende clichés, niet meer van de ongelovige wereld onderscheidt of omdat het verzandt in een soort new-age-achtige bewustzijnsverruimende of zweverige “spiritualiteit” waarvan de houdbaarheid zeer beperkt is. Daarmee is vrijzinnigheid principieel onzinnig. Het is meestal een laatste poging van mensen die gelovig zijn geweest om zich gelovig te blijven noemen terwijl ze hun geloof praktisch verloren hebben.
Nu ontzeg ik niemand het recht onzinnig te zijn. Ik ontzeg ook niemand het recht een vrijzinnig kerkgenootschap op te richten. We leven in een vrij land. Maar ik ontzeg wel iedereen het recht zich katholiek te noemen en tegelijk vrijzinnig te zijn. Dat is nog onzinniger dan alleen maar vrijzinnig. Want het woord “katholiek” drukt uit wat altijd (vanaf het begin) en overal (over heel de wereld) is geloofd. Dat geloof is niet ad libitum, naar believen, maar staat vast en iedereen kan het vinden bijvoorbeeld in de Catechismus van de Katholieke Kerk. Al wat met die catechismus in strijd is, is wellicht vrijzinnig maar in ieder geval niet katholiek en heeft geen recht van bestaan binnen de katholieke Kerk. Het gaat in de katholieke Kerk om de waarheid en die kun je nu eenmaal niet naar je hand zetten!
Het kenmerk van een katholieke parochie is, dat daar de katholieke leer wordt geleerd en beleefd. Verantwoordelijk voor die leer en beleving in de parochie is de pastoor in samenwerking met hen die hem pastoraal ondersteunen (pastoraal team). Als de pastoor (en het pastorale team) iets anders leren en het volk oproepen tot een dissidente leer en dissident gedrag, misbruiken ze hun ambt en positie. Ze leiden de hun toevertrouwde gelovigen de doodlopende straat van de vrijzinnigheid in, weg van de katholieke Kerk.
Hiermee lijkt het pastoraal team van de parochie H. Damiaan de Veuster in Helmond bezig te zijn. In het parochieblad van maart publiceren zij stuk als reactie op de vragen die vanuit Rome in verband met de komende gezinssynode zijn toegestuurd. Men wil over dit stuk met de parochie van gedachte wisselen. Wij vroegen het stuk hierbij. [Naschrift: enige tijd later ontvingen we hetzelfde stuk maar dan gepubliceerd door het pastorale team van de Sint-Odulphus parochie van Oirschot e.o. We laten in het midden wie het van wie heeft overgeschreven. Wel is duidelijk dat er twee dekens in ons bisdom zijn die met hun parochieteam heterodoxe opvattingen naar hun gelovigen ventileren. 'There is something rotten in the state of Danmark' (Shakespeare)]
Volgens het “pastorale team” kan het nooit de bedoeling van het evangelie zijn dat mensen door de eisen van het evangelie verdrietig worden en dat worden ze als de Kerk hun ontzegt in andere samenlevingsvormen als het normale huwelijk te leven. Het “pastorale team” erkent de uniciteit van het huwelijk maar pleit tegelijk voor een pastoraat dat andere samenlevingsvormen respecteert. Ik zou zeggen dat dit een contradictio in terminis (tegenspraak in zichzelf) is. Immers hoe kan het huwelijk uniek zijn als je op hetzelfde niveau andere seksuele samenlevingsvormen accepteert. Je kunt dan net zo goed zeggen dat een homoseksuele relatie uniek is. Het gaat daar immers niet om complementariteit en vruchtbaarheid maar om versterking van de eigen seksuele identiteit en voor KI bij vrouwen of draagmoederschap of adoptie bij mannen. U ziet er bestaan ook bizarre vormen van uniciteit. Als je niet uitgaat van de normativiteit van de scheppingsorde (de morele natuurwet), dan bestaat er geen uniciteit meer. Dan heb je alleen nog met de mode van de dag wisselende samenlevingsvormen gebaseerd op al dan niet merkwaardige seksuele voorkeuren die aangeboren dan wel ontwikkeld zijn.
Het “pastorale team” heeft ook een vreemde opvatting over het menselijk geweten. Men lijkt veel te voelen voor een autonoom geweten, dat wil zeggen een geweten dat zelf uitmaakt wat goed en kwaad is zonder een instantie van buiten. De H. Schrift en ook de kerkelijke traditie kennen geen autonoom geweten. Het geweten is altijd het instrument dat de normen die gegeven zijn aan een bepaalde concrete situatie toetst. Het geweten kan dus niet zonder normen die van buitenaf komen. Dat zijn natuurwet en openbaring, uitgelegd door het kerkelijk leergezag. Dat kerkelijk leergezag wordt in Helmond “een wettische opstelling” verweten als het de goddelijke normen voorhoudt. De Kerk moet volgens hen het eigen geweten “met liefde en openheid … respecteren en vormen”. Dat laatste klinkt tamelijk absurd: hoe kan de Kerk de gewetens van de gelovigen vormen als ze de normen niet mag voorhouden (want dan is ze immers wettisch). Nog vreemder is dat men veronderstelt dat God door een autonoom geweten zou spreken. God spreekt door het kerkelijk leergezag en geeft daardoor aan de gewetens een vast richtsnoer waaraan ze concrete beslissingen kunnen toetsen.
Het parochieteam spreekt zijn zorg uit “omtrent gewijde bedienaars die de wet boven de liefde lijken te stellen en daarmee het katholieke geloof van het concrete leven vervreemden en in sommige gevallen zelfs geloofsgemeenschappen ontwrichten.” Ik kan slechts raden wat men hier bedoelt. Het zou kunnen zijn dat men daarmee bisschoppen bedoelt die de liturgische voorschriften urgeren en de eucharistie als centrum van het persoonlijke leven en van het parochieleven bevorderen. Het moge voor iedereen duidelijk zijn dat de meeste liturgische wetten niet zomaar wetten zijn die even goed anders zouden kunnen. Die regelingen zijn er om het katholieke geloof te beschermen zodat de gelovigen krijgen waar ze recht op hebben en niet door “pastorale teams” bedonderd worden. De eucharistie is volgens Vaticanum II “bron en hoogtepunt” van het kerkelijk en persoonlijk christelijk leven. De eucharistie is namelijk Christus en zijn heilswerk. Daar gaat het toch om. Bij Hem is het geluk en de eeuwige toekomst van de mens gelegen. Het is de plicht van bisschoppen dit te bevorderen en te urgeren. Anders gaan pastorale teams gemeenschappen vervreemden van het katholieke geloof. En dat juist is de laatste vijftig jaar op grote schaal gebeurd. Liefde voor de mensen betekent niet ze met wollige praat en “aanprekende vieringen” naar de ondergang leiden. Om welke “mooie geloofsgemeenschappen” gaat het? Om gemeenschappen waar steeds minder mensen contact zoeken met Christus in de eucharistie, waar niemand nog gaat biechten, waar praktisch niemand zijn kinderen leert bidden, waar niemand zich houdt aan de christelijke moraal, waar niet Pasen maar een heiligschennende carnavalsmis het hoogtepunt van het parochieleven is?
In Helmond vinden ze ook dat het verplichte celibaat moet worden afgeschaft. Immers dat zou het geluk van de kerkelijke bedienaars in de weg staan. En hoe is het met het huwelijk en andere relatievormen? Staan die het geluk (wat volgens het pastoraal team blijkbaar voornamelijk een fijn gevoel is), dan niet ion de weg? Er zijn ondertussen al weer heel wat gehuwde diakens gescheiden. Het is binnen het huwelijk blijkbaar ook niet altijd rozengeur en maneschijn! Bovendien meent men dat de bedienaars zich dan beter zouden kunnen inleven in “huwelijks-, gezins- en andere samenlevingsvormen”. Hoe moet het dan met heteroseksuele gehuwden? Hoe kunnen die zich volgens het “pastoraal team” inleven in een homoseksuele relatie? Het is allemaal te absurd voor woorden!
Tenslotte maakt men zich ernstig bezorgd over kerkelijke leiders in Nederland die zouden streven naar een “heilige restkerk”. Ik durf met de hand op mijn hart te zeggen dat er geen enkele kerkelijke leider is die naar een dergelijke Kerk streeft. De kerkelijke herders streven naar een normale Kerk waar de lat niet eens zo erg hoog ligt maar waar wel de normale kerkelijke dingen gelden zoals die in de Handelingen van de Apostelen al naar voren komen: trouw blijven aan de leer van de apostelen (waarvan zij de gekwalificeerde behoeders zijn), trouw blijven aan het gemeenschappelijk leven en aan het breken van het brood (zonder eucharistie is er geen echt gemeenschappelijk leven) en het gebed. Als “je hart laat spreken in de omgang met je medemens” ben je volgens het “pastorale team” volwaardig katholiek. Mij lijkt dat dit een kwalificatie is voor iedere goede mens maar het lijkt me niet juist iedere goede mens, zelfs tegen zijn wil, katholiek te noemen. Om katholiek genoemd te worden, is er wel wat meer nodig. Als dat “meer” er bij het grootste gedeelte van de “parochie” niet meer is, dan heb je nauwelijks nog een parochie over. Je kerk zal leeg zijn en de geldelijke middelen zullen ras afnemen met als gevolg noodzakelijke sluiting van de kerk en concentratie van de overgebleven gelovigen in een andere kerk. Dat is de realiteit.
Die realiteit houd je niet tegen door de soep dunner te maken, de eisen tot onder het minimum te verlagen en tegen beter weten in te blijven spreken over “mooie geloofsgemeenschappen”. Dan zal de verdamping nog vlugger gaan. Want wie gaat er nou voor iets onduidelijks, voor iets waarvoor je ook gewoon heiden kunt blijven? Daarom stop de onzinnige vrijzinnigheid en word gewoon katholiek. Zo is het op het eerste Pinksterfeest begonnen en niet met een verklaring als van het “pastorale team” uit Helmond.
Goede Vrijdag
3 april 2015
2 opmerkingen:
Ze zouden die pastoor ne keer op het matteke moeten roepen , ofwel bekeerd hij zich ,ofwel legt hij zijn ambt neer .
Ja, hihi...
Een reactie posten